 | Hotel: Stovepipe Wells Hoogste temperatuur vandaag: 67 ° F |
Na een alweer korte nacht vroegen we met een bang hartje aan de receptie naar de valiezen en kijk: om 3u vannacht waren ze geleverd!
We namen elk een t-shirt eruit, de rest zouden we vanavond wel herpakken.
Ik had om 4u toen ik wakker lag dan toch beter naar de receptie gebeld, was ik rustiger geweest waarschijnlijk.
Aan het ontbijt was het erg druk, maar we vonden toch nog vers fruit en vers roerei met bagels. Meer moest dat niet zijn.
We vertrokken op weg naar ons geliefde park: Death Valley.
Eerst nog geld afgehaald want we moesten tanken en de prijs cash was goedkoper dan met creditcard. Dat kostte ons wel 5$, dus waarschijnlijk maakt dat het prijsverschil al nihil bedachten we ons achteraf.
We tankten 14 gallon voor 3,09$/gallon.
Daarna kon eindelijk de rit beginnen. Het uitzicht was al direct prachtig!
Hier hadden we nog nooit gereden. Wit gestreepte rotspartijen kwamen tevoorschijn achter elke bocht. We waren er helemaal door omringd op een bepaald moment. Geweldig!
De afslag die we moesten nemen naderde zo al snel. Het was een gravelweg, dus prima te doen met onze SUV. Af en toe waren er pittige stukken tussen met wat putten hier en daar, maar dan reden we gewoon op het andere rijvak. Na een kleine afdaling zagen we de Trona Pinnacles liggen: fantastisch! Allemaal rotsen die in de lucht op punten eindigden. Helemaal uit het niets duiken ze hier op. Verder ligt er niks omheen.
Maar....na de euforie riep Luc plots 'oh nee, lekke band!' Ik dacht eerst nog dat het een flauwe grap was, maar niet dus. We konden tot op de parking rijden en daar hoorden we het onmiddellijk toen we uitgestapt waren: het sissen van een band.
Er was een groot gat in. Jee! Moet ons dat nu echt nog eens overkomen?
In 2016 beleefden we al een nachtmerrie, nu toch niet opnieuw he?
Er stond gelukkig nog een auto naast ons, dus er was tenminste iemand om eventueel hulp aan te vragen. We maakten de hele auto leeg en dan begon Luc met het wiel te vervangen. Gelukkig lag de handleiding in de auto, want het was een speciale krik. Maar alles lukte eigenlijk vlotjes vond ik.
En de temperatuur was ideaal. De zon scheen, maar het was niet te warm.
Nadat de band vervangen was, merkten we dat de kapotte niet in de ruimte paste waar het reservewiel uitkwam. Dus hebben we hem maar verticaal in de koffer gezet, valiezen en trolley's passen er nog net naast. Al de andere zaken en de frigobox moeten op de achterbank. Gelukkig zijn de kinderen niet mee😌 We besloten om dan maar te voet de Trona's te verkennen ipv met de auto en hebben een heel eind ertussen gewandeld: heuvel op, heuvel af. Het beeld werd iedere keer impressionanter. Ook konden we in onze t-shirts lopen, wat een leuk gevoel op kerstdag. Echt geweldig mooi was het! Ik hoop dat het op de foto's even prachtig overkomt als hoe wij het zagen.
Jammer dat je zo'n mooie zaken enkel maar kan zien door zo'n wegen te nemen. Dat durven we nu met die reserveband zeker niet meer.
De planning voor de rest van de reis gaan we ook aanpassen, want er staan nog veel zo'n wegen op het programma. Jammer!
De terugweg reden we toch tegen de volle 5 m/h 😄
We wilden niet dat we nog een lekke band kregen!
Nadat we het einde gehaald hadden aten we ons een yoghurtje en besloten nog eens de Joshua Tree van U2 te gaan zoeken. Die hadden we al eens gevonden, maar al de andere zaken die op de planning stonden zijn enkel via dirtroads te bereiken. Dus veel keuze hadden we niet. Rechtstreeks doorrijden naar Pahrump was nog 4 u rijden volgens de gps en dan moesten we ons hotel proberen annuleren voor vanavond ook nog.
Dus we laten het maar zo en zien morgen wel verder.
In elk geval zullen we waarschijnlijk naar Las Vegas Airport moeten rijden om een nieuwe auto te krijgen.
Ook op deze weg was het geluk niet aan onze kant, want er gebeurde een zwaar ongeval waardoor we 45 minuten stil stonden. Nadien werden we omgeleid via een spoorbedding. Maar onze band overleefde het gelukkig.
We reden door desolate landschappen die mooi afstaken tegen de felblauwe lucht. De temperatuur varieerde enorm: van 42° op de hoogte tov 67° op de lagere gebieden. We passeerden Ballarat, een ghosttown die we normaal zouden bezoeken. Als we de weg zagen, zag hij er echt goed te doen uit, maar in onze omstandigheden niet. Jammer maar we zouden dus niet zien waar Charles Manson ooit leefde.
Het volgende dat normaal gezien op de planning stond, waren de Charcoal Killns. Die hadden we in 2016 niet kunnen doen omwille van... een platte band, en moeten we deze keer ook weer laten schieten, want te veel omweg en de weg ernaartoe is ook niet overal geasfalteerd.
We mogen maximum 50 miles/h rijden of 80 km/u. Iedereen stak ons dan ook voorbij. Erg frustrerend wel moet ik zeggen. Gelukkig is dit een hele mooie weg om Death Valley binnen te rijden. Fascinerender dan de meer bekende weg. Toen we aan de splitsing kwamen of we naar ons hotel zouden rijden of naar de Joshua Tree was de keuze eigenlijk snel gemaakt. De zon ging onder gaan, dus kozen we voor het hotel dat was nog eens 45 min rijden en dan waren we nog 30 minuten te vroeg om zonsondergang boven de duinen mee te maken. Maar niks van dit alles. De zon was al veel vroeger achter wolken verscholen! Het was toch echt onze dag niet!
In Stovepipe Wells, ons hotel, kregen we ook nog te horen dat de wifi misschien niet ging in de kamer: omdat het zo druk was. Ze zijn helemaal volgeboekt. Och ja, dat kon er ook nog wel bij. Voor mensen die elke dag mail verwachten dus nog eens: als er geen mail is, dan is er die dag geen blog gepost om een of andere reden😜.
Aan de receptie waren ze erg begripvol voor onze lekke band. We mochten naar Alamo bellen met hun vaste telefoon. Dat was erg netjes! Het werd een lange telefoon. Eerst kregen we goed nieuws: ze brachten ons een nieuwe auto! Dan het slechte nieuws: er was geen enkel kantoor nog open (kerstdag, weetjewel) en dus moeten we morgen om 8u terug bellen. Dan zullen we horen wanneer ze met de nieuwe wagen hier zullen zijn.
We zitten hier dus waarschijnlijk een dag vast. En dat zonder wifi😱
Of we zelf niet naar Las Vegas mochten rijden en daar de auto veranderen? Neen, we mogen met de reserveband maar 50 miles rijden. Oei, daar zitten we dus al over. In elk geval, morgen dus meer nieuws.
We aten in het restaurant bij het hotel. We namen gekleurde tortilla's met warme kaassaus en daarna elk een zwarte bonenburger. Het smaakte prima! Het is hier ook mooi versierd met kerstlichtjes. Bijna de enige plaats. Verder hebben we op onze reis niet veel van de kerstsfeer gemerkt, behalve een kerstboom in de hotellobby's.
We zochten wat wandelingen op op de pc van het hotel. Een die we konden doen was nl afgesloten wegens de shutdown😔
Op de kamer typte ik de blog, koos Luc foto's uit en dronken we nog een lekkere virgin mochito.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten