 | Hotel: Borrego Springs Resort Hoogste temperatuur vandaag: 50 °F |
Om 6.30u stuurden we uit bed wat berichten met de kinderen voor een fijn oudejaar. Zij gingen eraan beginnen. Zo raar, wij moesten de dag nog starten. Nog zotter werd het toen we van vrienden een berichtje kregen die al in het nieuwe jaar waren. Echt een heel gek gevoel om er zo'n beetje achteraan te hollen.
Het was ons laatste hotel met ontbijt en het was een van de beste ooit. We lieten het ons dan ook goed smaken. Er was echt vanalles: cheese omelet, roerei, wafels, verse fruitsla, stukken fruit, soorten yoghurt, andere dan de gewone cereals, cake, bagels zelfs met rozijnen in enz. Een echte aanrader hier!
Nadat alle bagage ingeladen was, deden we eerst inkopen. Het resort geeft vanavond en misschien morgen ook enkel een speciaal menu om te eten en daar is geen enkele vegetarische gang bij. Verder ligt het in Anzo Borrego Desert State Park, dus er is geen andere mogelijkheid om te eten. Dan maken we het wel gezellig onder ons twee met eten in de kamer. Dat moest wel allemaal in de frigobox, wat een hele uitdaging was, maar net lukte.
We tankten de auto nog eens vol ook. Het kost hier ook geen 3$.
Daarna konden we eindelijk op weg naar Joshua Tree NP. Hier zijn we 4 jaar geleden ook geweest, maar ik herinner me enkel de wandeling van toen en het visitor center waar ik zo vreselijk misselijk was.
Het is ijskoud en bij de eerste stop merken we al dat er een stevige wind stond ook. De oasis of mare trail is niet het vernoemen waard. De palmbomen staan er troosteloos bij. Echt, ze zien er niet uit. Komt dat nu door de kou of niet, hiervoor moet je in elk geval niet stoppen.
We reden het park verder in en werden getrakteerd op een prachtig zicht met links en rechts velden joshua trees. Sommigen waren erg groot! Als we een foto wilden trekken, bleek hoe koud het wel was. De auto gaf 2°C aan.
We stopten bij Skull Rock. Daar wou iedereen precies zijn, want het was een drukte van jewelste. We slaagden er toch in foto's van de rots in de vorm van een schedel te trekken zonder mensen op. We klommen ook nog even op een rots en kregen zo een fantastisch beeld op allemaal van die bleke rotsen. Heel mooi! Iedereen was dik gekleed tegen het gure weer.
Dat was ook nodig, want toen we onze weg verder zetten begon het te sneeuwen! Sneeuw zien in Josua Tree NP, wie kan dat zeggen. In de zomer is het hier te warm om uit te stappen voor een foto en wil je zo snel mogelijk in de auto. Nu wil je zo snel mogelijk de zetelverwarming voelen.
Wat een grote verschillen zijn dit toch! Het blijft ons verbazen.
We reden verder over een officiele weg in het park, het was een goed berijdbare zandweg. Het gele zand stak mooi af tegen de groene bomen en de witte rotsen op de achtergrond. Als de lucht felblauw is, is het waarschijnlijk nog mooier. Die zat nu echter vol sneeuw. Het waren geen vlokken zoals bij ons, maar losse dwarreltjes.
We wandelden de Barker Dam Trail van 1 mijl. Ook hier stonden ze tot op straat geparkeerd. Gelukkig werkt een ploeg vrijwilligers nog om de toiletten open te houden want van de kou moesten we dikwijls gaan. Chapeau voor deze mensen!
Goed ingeduffeld, met een extra onderlaagje aan, begonnen we de wandeling. Eerst zagen we de bleke rotspartijen van dichtbij. Dan kwamen we aan het meer uit. Het water was superhelder. De rotsen weerspiegelden er volledig in. Maar het was berekoud!
Even verder kwamen we aan de kleine dam zelf, waarna bijna iedereen terugkeerde. Maar nee, wij niet. We liepen verder tussen oneindig veel joshua's. Onze handen voelden bevroren van iedere keer handschoenen aan en uit te doen bij een foto. Bij de reflex was dat gelukkig niet nodig.
We kwamen nog voorbij een plekje met petroglyfen van de Indianen, zelfs enkele erbij in kleur.
Het bleef maar sneeuwen, hoewel hij niet bleef liggen. Toen we het park uitreden kwam de zon af en toe van achter de wolken. Het was direct een ander zicht, maar wij voelden ons toch die-hards met die sneeuw☺️
Vervolgens reden we naar Salton Sea. Onderweg kwamen we een gigantisch windmolenpark tegen. Er stonden er honderden bij elkaar.
Salton Sea is bekend voor het feit dat er op het strand dode vissen liggen. Geen idee hoe dat komt eigenlijk.
De eerste afslag die we namen, kregen we een heel ander beeld te zien: sinaasappelbomen werden afgewisseld met aangeplante palmboomvelden. Echt een zomers sfeertje dus. Behalve dat het ondertussen beginnen regenen was.
We raakten niet tot aan het strand, maar bij een volgende afslag wel. Geen dode vissen te zien, wel veel graten en andere vis'botten'. Misschien is het er nu het seizoen niet voor?
De wijk er omheen was in heel vervallen staat. Werkelijk verschrikkelijk om te zien in welke omstandigheden mensen hier leven: in trailers vooral, met kapotte deuren, gordijnen die af hangen, veel rommel buiten maar wel allemaal enkele auto's voor de deur. Ik moet denken aan de Netflix docu 'making a murderer' over een man die voor de tweede keer onterecht vast zit voor moord (de tweede keer vechten ze nu aan, de eerste keer werd hij vrij gesproken). Zij wonen ook in zo'n trailer.
In de regen reden we verder naar Anza Borrego Desert State Park. Het begon te gieten toen we toe kwamen. Normaal komt de regen nooit tot hier, behalve dit jaar wel zeiden ze aan de receptie.
We hebben een deluxe kamer hier. Leuk om zo oudejaarsavond te vieren aangezien we met dit weer toch binnen blijven.
We zetten alles klaar, lazen de nieuwjaarsberichten van in België en werkten de blog met foto's af. Daarna begon voor ons ook het vieren. We hadden apero, hoofdschotel, dessert en koffie, meer moet dat niet zijn.
Aan iedereen! Een gelukkig, gezond en reislustig 2019!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten