Dag 12: Los Angeles - Brussel

Hotel:      Hoogste temperatuur vandaag:

Om 4.15u ging de wekker. Oh dat is toch altijd vroeg als je zo 's nachts moet opstaan...
We waren snel klaar, dronken nog een koffie in de kamer, checkten uit en vertrokken naar de luchthaven.
De auto was snel ingeleverd en we werden zoals gewoonlijk met een bus naar de luchthaven gebracht. Daar moesten we nagenoeg niet wachten en waren we snel onze bagage kwijt.
Bij de veiligheidcontrole hadden ze gemerkt dat ik 'metal inside me' heb. Dus kreeg ik een extra controle, op explosieven 😂
We aten als ontbijt een broodje met een grote Starbucks erbij.
Nadien was het al tijd om in te checken. We waren pas de derde rij van economy class die in het vliegtuig mocht en de vrouw zei doodleuk dat onze handbagage ingecheckt zou worden want dat het vliegtuig vol zat. Dat was niet wat wij voor ogen hadden. Gelukkig had mijn voorgevoel me aangegeven een lege rugzak in de trolley te steken. In het gangpad naar het vliegtuig dus de trolley's geopend en het noodzakelijke daar in gestoken.
Toen we instapten vroeg de stewardess waarom die labels aan onze trolleys hingen, want er was nog plaats genoeg 😦
Op deze binnenlandse vlucht werden we goed verzorgd: we keken elk een film, luisterden wat muziek en dronken ondertussen Starbucks waar ze dikwijls mee rond kwamen. Na 4,5 uur vliegen landden we in Atlanta. Daar moesten we van al dat drinken superdringend naar wc 😒 en hebben de trolleys weer goed geschikt zodat we geen rugzak op de rug moesten mee dragen.
Met een trein reden we naar gate F. Daar aten we veggie taco's met nacho's. Het smaakte goed. We hielden ons wat bezig om iedereen te bekijken die beneden ons zat, toen het boarden begon.
Het was een 'klein' vliegtuig met maar 2 stoelen aan de zijkanten, wat wel gemakkelijker is als je iets wil nemen uit de bakken boven je zetels. Waar we op de binnenlandse vlucht nog een oplader tussen onze stoelen hadden, was die hier niet aanwezig. Het verdere entertainment was volledig hetzelfde, zonder usb oplader. Dat was toch wel een mindere.
Ons eten bestond uit puree met pijnboompitten en artisjokken. Toch een rare combinatie? Daarna ging het licht uit. Het was buiten ook pikdonker op de sterren na. We keken weer een film en probeerden wat te slapen. Ik typte de blog wat verder en chatte een beetje: wifi was er immers wel voor messenger en whatsapp. Toen was het tijd voor het teleurstellendste ontbijt ooit: een bagel met confituur en een banaan 😱 in een zakje geserveerd. Daarna werd de landing ingezet.
We moesten een tijdje wachten op de valiezen en de shuttlebus naar de parking van waar we veilig naar huis vertrokken. Het avontuur zat er weer op. Aftellen naar de volgende reis...

Dag 11: Borrego Springs - Los Angeles

Hotel: Hilton Garden Inn      Hoogste temperatuur vandaag:  60° F

Vandaag raakten we maar niet op gang. Er zijn zo van die dagen. Dit was gelukkig de eerste deze reis. Nog gevideochat met een van de kinderen, zelf ontbijt gemaakt, ijs voor de frigobox gehaald, uitgecheckt en we konden op pad.
Gisteren zagen we op bijna alle zenders dat het veel kouder is dan normaal. We zitten al een week in een koudefront waarbij het 15°F kouder is dan normaal! Net als wij hier zijn dus.
Ofwel hebben we een hittegolf, ofwel een koudegolf 😂
We reden dit prachtige Anza Borregopark uit in de sneeuw! Het was een magisch en zeldzaam zicht: cactussen en woestijnplanten waar sneeuw op ligt. Overal waar je keek waren de planten bedolven onder een licht sneeuwbed.
Van zodra we het park uitreden kregen we een ander beeld te zien. Bijna iedereen woonde hier in een ranch met paarden. Echt zoals je ziet op tv, met van die witte hekjes rondom. Maar ze zijn gigantisch groot, dus je kan ze niet op foto krijgen.
Na een uur of twee rijden passeerden we een Walmart. De oudste dochter had daar nog iets van nodig en als de kinderen iets vragen, dan doen we dat hé 😉 We vonden al snel wat we zochten en verbaasden er ons er weer maar eens over hoe goedkoop sommige spullen hier toch echt zijn.
De kerstversiering en kerstspullen waren allemaal verwijderd en vervangen door Valentijngerief! 😱
We vonden nog iets voor elk van de 'schoon'kinderen en Luc een boek van Stephen King dat hij nog niet heeft omdat het bij ons niet te krijgen is.
We hadden ook honger gekregen en besloten de Applebee's binnen te gaan. Tja, niks vegetarisch op de kaart behalve een omelet, iHop van hetzelfde. Toch een probleem hier. Hoe we dat in de zomer 4 weken gaan doen, geen idee. Het werd uiteindelijk Five Guys waar ze een veggieburger hebben. Een nieuwe keten voor ons, maar zeker een aanrader. We kregen warme groenten op de burger ipv sla en je kon ook apenootjes eten. Dat was al lang geleden!
Daarna zetten we onze weg naar LA verder.
We hadden gisteren wat locaties uitgezocht waar series gefilmd zijn die we gezien hebben. Vinden wij altijd erg leuk om die dan ook in het echt te zien. De eerste locatie was de Rose Garden. Deze ligt tov het Science museum. Dat hebben we in 2016 nog bezocht. Dus er zullen er thuis enkele jaloers zijn als ze dit horen omdat we dat toen nog niet wisten. De tuin is gesloten van 1 januari tot 1 april. Echt jammer, want alle rozen stonden in volle bloei.
En wat is hier nu opgenomen? Voor de kijkers van Scandal, de plaats waar Olivia Pope altijd haar ontmoetingen had met Cyrus Beene. In de serie is het het park voor het White House, maar dat is dus eigenlijk het Science museum en werd in de serie veranderd. We hadden de foto's bij ons, dus het was leuk om te zien wat ze precies aan de scene veranderd hadden en waar ze gestapt hadden.
Nadien stapten we rond de rozentuin naar de hele grote University of South California. Op het plein voor de faculteitsapotheek is een scene opgenomen uit How to get away with murder, nog zo'n fantastische serie!
Wesley Gibbins uit de serie fietste daar naar zijn faculteit. De poort daarvan waar hij zijn fiets plaatste is vlak ernaast. Het was nog moeilijk om dezelfde foto te trekken als het screenshot dat we bij ons hadden.
Wat is dit een mooie universiteit! Het lijkt een beetje op Harvard, maar er is meer ruimte tussen de gebouwen. Er staan oa ook alarmpalen voor als studenten zich onveilig voelen. Ze kunnen dan duwen op een knop en de alom tegenwoordige campuspolitie schiet te hulp.
Hierna reden we naar het huis van Annalise Keating uit How to get away with murder. We herkenden het al van zodra we de straat inreden: een blauw huis met veranda. We trokken wat foto's en wandelden wat door de buurt. Het blijken bijna voornamelijk studentenhuizen te zijn. Dat de eigenaars door hun voorgevel ter beschikking te stellen er veel geld aan over gehouden hebben, viel wel op met de talrijke wagens voor hun deur: een porsche, 2 bmw's en dan nog 2 auto's afgedekt onder een doek. Voor wat hoort wat blijkbaar :)
Nadien gingen we met de auto naar het appartement van Olivia Pope. Dat is nu de cinema Paradise in downtown LA. In de serie zijn er ramen rondom, maar in het echt enkel aan de voorkant! Dus die hebben ze 'gewoon' toegevoegd.
Ik herkende ze, echt leuk.
Dan stond nog de kerk van in Fear the walking dead op het programma. Blijkbaar is een zekere Nick hier wakker geworden die toen al zoekend over straat liep. Ik heb er zelf niet naar gekeken maar herkende het wel van op de foto's. De kerk, waarin ook binnen gefilmd is, is ondertussen een bizarre meubelwinkel.
Het was ondertussen etenstijd en kijk, onze gps gaf aan dat hier vlakbij een vegan restaurant was. Daar gingen we naartoe! Het lag in een gezellige wijk vol kleine koffiehuisjes, stripwinkels, zeldzame winkels (met navykledij en gasmaskers 😱).
Heel de kaart was vegan. Een echte luxe dus om niet te moeten zoeken wat je wel of niet mag eten. We namen elk een voorgerecht, maar daardoor kregen we het hoofdgerecht bijna niet op! Zo veel eten 😋 en superlekker. Een echte aanrader voor iedereen. Leuk om zo onze laatste avond te kunnen afsluiten.
We wilden ook nog 'even' stoppen bij het Hard Rock cafe om daar een pin te kopen. Helaas is de parking om de hoek nu 15$ fixed price. Vroeger was het gratis als je iets kocht. Dan werd het wel een dure pin, dus we reden wat straten verder en vonden in de donkerte een plaatsje. Wel tussen de locals die allemaal een permit hadden hangen aan hun voorruit, maar voor een half uurtje zou dat wel niet erg zijn. Wel dus! Toen we bijna aan het HR Cafe waren, zagen we een agent met een zaklamp in de auto's kijken of en wat er op de permit stond. Dat was het ons ook niet waard om nog een boete te krijgen ook. Dus maar weer terug naar de auto. Zo haalden we toch nog onze stappen vandaag 😌
Toen we in het hotel toekwamen hadden we enkel nog tijd om de valiezen en handbagage te schikken en herschikken want ze wogen plots te veel 😟. Daarna bedje in voor een korte nacht.

Dag 10: Borrego Springs

Hotel: Borrego Springs Resort      Hoogste temperatuur vandaag:  55 °F

Om 7u was ik toch al wakker, ook al hadden we gisteren nog op tv gekeken naar de Amerikanen in NY. Wat een gekte kunnen die toch maken'. Hier was het heel stil, geen vuurwerk maar een heerlijk gevoel om nieuwjaar hier te vieren.
We hadden ons voorzien in een speciaal ontbijt met pannenkoekjes, cake, yoghurt, fruit, brood en choco. Enkel een warm eitje ontbrak :-)
Om 9u vertrokken we naar Palm Canyon trail. Die vertrekt op de camping die ertegen ligt. Die stond goed vol. Het is toch koud om in dit seizoen te kamperen zeg, maar er staan in het park overal trailers. We moesten een fee van 10$ betalen, maar er zat niemand in het hokje. Makkelijk, omdat het 1 januari is zeker?
De trail begon met een vlak licht stijgend pad. Al snel kwamen we een riviertje tegen dat luid kabbelde. Heerlijk zo in de winter. We wandelden verder langs de rivier en kwamen terecht in een hele mooi canyon. Werkelijk overal om je heen werd je omring door schitterende rotspartijen. Sommigen eerder rood, anderen met groen en wit er in. We klommen steeds hoger en moesten een paar keer de rivier oversteken via stenen die er in lagen. Erg leuk. We zagen onze eindbestemming redelijk snel liggen: een oase van palmbomen. Die ligt hier zomaar midden in woestijngebied! Ongelooflijk mooi! Op het einde was het pad bijna volledig onder water, maar we ploeterden er toch door. Goed dat we dat gedaan hadden, want daardoor kwamen we bij het eindpunt: een reeks palmbomen die dicht bij elkaar stonden. Het was een heel mooi plekje! We hebben er wat van staan genieten, hoe mooi en verrassend kan de natuur toch zijn! Al snel stond het plaatsje daar vol. We hadden geluk gehad dat we er alleen wat van hebben kunnen genieten en foto's konden maken.
Op de terugweg maakten we eerst een korte omweg op de rotsen zodat we de palmen ook van bovenaan zagen. Wat een mooi zicht hier! De lucht was felblauw, de zon scheen! We hadden onze jassen en sjaals al uitgedaan, zo warm hadden we het er van gekregen. Op de terugweg volgden we de alternatieve route. We zagen dat het op de heenweg al veel drukker was, dus goed dat we vroeg vertrokken waren. Op een gegeven moment waren we het pad kwijt. Met al die rotsen was het niet goed te volgen, dus we daalden zelf maar af tussen de grote stenen. Dat was heel vermoeiend. We waren dan ook blij dat er nog mensen dit pad gekozen hadden. Zo konden we er terug naartoe. We waren al een heel eind afgeweken en moesten eerst weer een stuk omhoog klimmen☺️
We liepen door een 'veld' met allemaal cactussen en struiken die je hier veel ziet: groene stekelachtige met rode bloemetjes op. Alweer magnifiek!
Na een dikke twee uur stonden we terug bij de auto.
Op weg naar het hotel kwamen we nog metalen kunstbeelden tegen die overal opgesteld stonden. De draak is de mooiste, hij loopt verder aan de andere kant van de straat. Ze staken fel af tegen de blauwe lucht.
In ons hotel aten we encheladas, pannenkoekjes en koffie met een stuk taart. Het smaakte prima op ons terras zo in het zonnetje! Wat een verschil met gisteren.
We reden daarna naar The Slot, een slotcanyon dus. Via een dirtroad van 2 mijl kom je op de parking terecht. De weg is goed berijdbaar, niet te veel stenen maar wel zanderig.
Via een steile helling daalden we af. Eerst was hij nog redelijk breed, maar op bepaalde momenten was het passen om ertussen te raken met een rugzak. Het was er fris en ik was blij dat ik mijn sjaal en dikke jas aan had gedaan. In de zomer lijkt dit ideaal om wat afkoeling te zoeken. De canyon was werkelijk prachtig! De zon zat al laag en de weerspiegeling op de wanden was fascinerend om naar te kijken. Dit was echt genieten, ook al was ik doodmoe en werkten mijn benen niet altijd goed mee.
Toen het smalle deel gedaan was, kon je verder de canyon uitwandelen, wat wij ook deden. Op het einde werden we getrakteerd met een prachtig zicht op Fonts Point, met de bijna ondergaande zon die er op scheen. het is vandaag om ter mooist wat we allemaal zien!
Op het einde moet je de hele weg terug. De zon zat al te laag, dus we hadden overal schaduw. Dat maakte het nog kouder.
Wat een aanrader om te doen hier!
De terugweg leek wel een route uit Death Valley. Op de achtergrond de rotsen met een rode gloed van de ondergaande zon en bijna niemand op de baan. Je kon heel ver kijken. we genoten er alweer van.
Luc had nog gevonden dag er niet ver van het hotel een cache lag. Die wilden we ook nog wel zoeken. Plots zagen we een coyote lopen! Snel proberen een foto trekken, maar oeps hij was al weg. Maar....er kwamen er meer! We zagen er 4 in totaal. Ze staken de straat over voor onze auto! Helemaal te gek. Wij stonden daar als enige auto op straat met links en rechts van ons coyotes. Ze snuffelden in de grond en waren dus op zoek naar eten.
Deze dag kon echt niet meer stuk! De cache heb ik ook gevonden, dus we waren helemaal happy.
In de kamer ben ik direct gaan liggen en met een aperitiefje er bij begonnen aan de blog. De foto's kiezen was niet gemakkelijk. We hebben er 800 vandaag en dan zijn die van mijn gsm er nog niet bij gerekend :-)
Nadat de blog online stond, hebben we lekker gegeten en verder naar Frontier gekeken.
Morgen laatste volledige dag alweer...wat gaat de tijd veel te snel!

Dag 9: Twentynine Palms - Borrego Springs

Hotel: Borrego Springs Resort      Hoogste temperatuur vandaag:  50 °F

Om 6.30u stuurden we uit bed wat berichten met de kinderen voor een fijn oudejaar. Zij gingen eraan beginnen. Zo raar, wij moesten de dag nog starten. Nog zotter werd het toen we van vrienden een berichtje kregen die al in het nieuwe jaar waren.  Echt een heel gek gevoel om er zo'n beetje achteraan te hollen.
Het was ons laatste hotel met ontbijt en het was een van de beste ooit. We lieten het ons dan ook goed smaken. Er was echt vanalles: cheese omelet, roerei, wafels, verse fruitsla, stukken fruit, soorten yoghurt, andere dan de gewone cereals, cake, bagels zelfs met rozijnen in enz. Een echte aanrader hier!

Nadat alle bagage ingeladen was, deden we eerst inkopen. Het resort geeft vanavond en misschien morgen ook enkel een speciaal menu om te eten en daar is geen enkele vegetarische gang bij. Verder ligt het in Anzo Borrego Desert State Park, dus er is geen andere mogelijkheid om te eten. Dan maken we het wel gezellig onder ons twee met eten in de kamer. Dat moest wel allemaal in de frigobox, wat een hele uitdaging was, maar net lukte.
We tankten de auto nog eens vol ook. Het kost hier ook geen 3$.
Daarna konden we eindelijk op weg naar Joshua Tree NP. Hier zijn we 4 jaar geleden ook geweest, maar ik herinner me enkel de wandeling van toen en het visitor center waar ik zo vreselijk misselijk was.
Het is ijskoud en bij de eerste stop merken we al dat er een stevige wind stond ook. De oasis of mare trail is niet het vernoemen waard. De palmbomen staan er troosteloos bij. Echt, ze zien er niet uit. Komt dat nu door de kou of niet, hiervoor moet je in elk geval niet stoppen.
We reden het park verder in en werden getrakteerd op een prachtig zicht met links en rechts velden joshua trees. Sommigen waren erg groot! Als we een foto wilden trekken, bleek hoe koud het wel was. De auto gaf 2°C aan.
We stopten bij Skull Rock. Daar wou iedereen precies zijn, want het was een drukte van jewelste. We slaagden er toch in foto's van de rots in de vorm van een schedel te trekken zonder mensen op.  We klommen ook nog even op een rots en kregen zo een fantastisch beeld op allemaal van die bleke rotsen. Heel mooi! Iedereen was dik gekleed tegen het gure weer.
Dat was ook nodig, want toen we onze weg verder zetten begon het te sneeuwen! Sneeuw zien in Josua Tree NP, wie kan dat zeggen. In de zomer is het hier te warm om uit te stappen voor een foto en wil je zo snel mogelijk in de auto. Nu wil je zo snel mogelijk de zetelverwarming voelen.
Wat een grote verschillen zijn dit toch! Het blijft ons verbazen.
We reden verder over een officiele weg in het park, het was een goed berijdbare zandweg. Het gele zand stak mooi af tegen de groene bomen en de witte rotsen op de achtergrond. Als de lucht felblauw is, is het waarschijnlijk nog mooier. Die zat nu echter vol sneeuw. Het waren geen vlokken zoals bij ons, maar losse dwarreltjes.
We wandelden de Barker Dam Trail van 1 mijl. Ook hier stonden ze tot op straat geparkeerd. Gelukkig werkt een ploeg vrijwilligers nog om de toiletten open te houden want van de kou moesten we dikwijls gaan. Chapeau voor deze mensen!
Goed ingeduffeld, met een extra onderlaagje aan, begonnen we de wandeling. Eerst zagen we de bleke rotspartijen van dichtbij. Dan kwamen we aan het meer uit. Het water was superhelder. De rotsen weerspiegelden er volledig in. Maar het was berekoud!
Even verder kwamen we aan de kleine dam zelf, waarna bijna iedereen terugkeerde. Maar nee, wij niet. We liepen verder tussen oneindig veel joshua's. Onze handen voelden bevroren van iedere keer handschoenen aan en uit te doen bij een foto. Bij de reflex was dat gelukkig niet nodig.
We kwamen nog voorbij een plekje met petroglyfen van de Indianen, zelfs enkele erbij in kleur.
Het bleef maar sneeuwen, hoewel hij niet bleef liggen. Toen we het park uitreden kwam de zon af en toe van achter de wolken. Het was direct een ander zicht, maar wij voelden ons toch die-hards met die sneeuw☺️
Vervolgens reden we naar Salton Sea. Onderweg kwamen we een gigantisch windmolenpark tegen. Er stonden er honderden bij elkaar.
Salton Sea is bekend voor het feit dat er op het strand dode vissen liggen. Geen idee hoe dat komt eigenlijk.
De eerste afslag die we namen, kregen we een heel ander beeld te zien: sinaasappelbomen werden afgewisseld met aangeplante palmboomvelden. Echt een zomers sfeertje dus. Behalve dat het ondertussen beginnen regenen was.
We raakten niet tot aan het strand, maar bij een volgende afslag wel. Geen dode vissen te zien, wel veel graten en andere vis'botten'. Misschien is het er nu het seizoen niet voor?
De wijk er omheen was in heel vervallen staat. Werkelijk verschrikkelijk om te zien in welke omstandigheden mensen hier leven: in trailers vooral, met kapotte deuren, gordijnen die af hangen, veel rommel buiten maar wel allemaal enkele auto's voor de deur. Ik moet denken aan de Netflix docu 'making a murderer' over een man die voor de tweede keer onterecht vast zit voor moord (de tweede keer vechten ze nu aan, de eerste keer werd hij vrij gesproken). Zij wonen ook in zo'n trailer.
In de regen reden we verder naar Anza Borrego Desert State Park. Het begon te gieten toen we toe kwamen. Normaal komt de regen nooit tot hier, behalve dit jaar wel zeiden ze aan de receptie.
We hebben een deluxe kamer hier. Leuk om zo oudejaarsavond te vieren aangezien we met dit weer toch binnen blijven.
We zetten alles klaar, lazen de nieuwjaarsberichten van in België en werkten de blog met foto's af. Daarna begon voor ons ook het vieren. We hadden apero, hoofdschotel, dessert en koffie, meer moet dat niet zijn.
Aan iedereen! Een gelukkig, gezond en reislustig 2019!

Dag 8: Laughlin - Twentynine Palms

Hotel: Fairfield Inn & Suites      Hoogste temperatuur vandaag: 60 °F

We waren weer voor de wekker wakker deze ochtend. We aten op de kamer ons ontbijt op. Dat smaakte wel, maar vult toch niet zoals een ontbijt in het hotel. Als alles ingepakt was, brachten we de valiezen naar de auto.
Dan nog terug om uit te checken, want we wilden zeker onze borg terug.
We waren nog even met Charlotte aan het chatten, maar van zodra we uitgecheckt waren, konden we niet meer antwoorden, ook al waren we nog altijd in de lobby. Dat ging wel heel snel!
We staken eerst de grens met Arizona over, want we hadden gelezen dat er een cache lag. We vonden hem gelukkig snel😉
Daarna gingen we op pad naar Mojave National Preserve in California. We reden weer door mooie rotspartijen en velden vol joshua's.
We stopten aan een uitkijkpunt waar ik 'les' kreeg in het rijden met een automatische wagen. Daarna reed ik het stuk tot onze eerste stopplaats. Het was snel beslist: mijn volgende wagen wordt ook een automatic: veel comfortabeler voor mijn linkerbeen, dat net vandaag wel wat tegenspartelt.
De rings loop trail is een wandeling van een mijl door de vlaktes van de Mojave woestijn. Heel mooi met weidse zichten. Op een bepaald moment kom je aan rotsen waar allemaal gaten in uitgehold zijn door de wind. Het was er ook superwinderig en we konden een sjaal weer goed gebruiken.
Je kon in sommige gaten inkruipen. De meesten lagen echter te hoog. Wel heel apart om te zien! De rotsen schitterden in de zon. Het was een prachtig zicht. De wandeling tot daar was mooi vlak, maar toen begon het!
Eerst over enkele rotsblokken naar omhoog klauteren ging nog, maar toen hingen er ijzeren ringen aan de rotsen. Je moest jezelf naar boven hijsen! Ik dacht dat het nooit ging lukken. Ik heb helemaal geen armspieren😌 Maar Luc kreeg het idee om telkens je voet in een ring te zetten. Dat was nog geen sinecure, maar het is ons dus toch gelukt! Een korte wandeling deze een mijl, maar met een heel pittig einde☺️
Terug op de parking aten we ons brood en een banaan. Terwijl we daar zaten kwamen onze buren ook toe. Zij hadden hun autosleutels in hun auto laten liggen. Hun venster stond gelukkig zo'n 2 cm open en ze wilden met een draad proberen om het hendeltje naar boven te trekken. Wij hadden dat niet bij. Toen bleek weer hoe sociaal Amerikanen toch zijn. Mensen die toekwamen en hen zagen sukkelen, vroegen direct wat er was en zochten mee naar een oplossing. Uiteindelijk had iemand touw bij en is het de man zo gelukt om de deur open te krijgen. Iedereen blij!
Nadien reden we verder naar het volgende punt. Die weg zag er goed berijdbaar uit. Een beetje zanderig, maar dat was het ook. Tot we een mijl of 4 gereden hadden, toen begon het weer: stenen die uitstaken, putten ed. Het laatste stuk was wel weer goed te berijden.
Met een bang hart hebben we zo de volledige 13 mijl uitgereden.
Op het einde werden we wel getrakteerd op de dichtste verzameling joshuatrees ter wereld. Ze stonden werkelijk overal! Kleine, grote, met scheuten, al verdorde, heel mooi om zien. Zo ver als je kon kijken zag je ze staan langs beide kanten van de weg. Het is niet op foto vast te leggen, maar vast en zeker een van de mooiste zichten die we ooit zagen. We zijn dan ook langs de kant gestopt en zijn er tussen gaan staan. Wat zijn sommige echt hoog! De trees die we al gezien hadden deze reis zijn er niks tegen.
We genoten van het fraaie landschap vooraleer we verder reden. Net voor de uitgang zagen we nog de reusachtige Kelso duinen liggen. De weg ernaartoe zag er al bij het begin zo erbarmelijk slecht uit, dat we ze vanaf de hoofdweg gefotografeerd hebben.
Toen we het park uitreden kwamen we terecht op route 66 en Roy's Motel, vergane glorie van een motel waar je wel de kamers in kon kijken. Ze waren echt nog wel ruim. We waren hier in 2014 ook al eens geweest na mijn operatie, maar ik was toen zo verdoofd dat ik het me niet meer herinner.
Even verder zagen we de Amboy Crater liggen. De zon ging al onder, dus we besloten om naar het hotel te rijden. We zagen ze ondergaan boven de zoutvlakte van het Bristol Dry Lake. Een heel mooi zicht gaf het!
In het hotel hebben we een suite gekregen. Het doet ons denken aan een kamer die we met de kinderen deelden...
We deden boodschappen in de enige supermarkt in dit dorp, net tegenover het hotel. Ze hebben helaas veel minder dan in Walmart, maar wél veel keuze in veggie maaltijden. Omdat we geen zin hadden in fastfood eten en dat de enige ketens hier zijn, kochten we ons eten en warmden dat op in de kamer. Het smaakte prima! Ondertussen keken we op tv- on demand naar een docu over San Francisco. De technologiebedrijven zijn daar bijna allemaal gevestigd en omdat de werknemers allemaal huisvesting moeten hebben, kopen ze gronden op en wordt de gewone werkende bevolking bijna allemaal onteigend voor een habbekrats. Heel erg eigenlijk.
Nadien hebben we de planning bekeken voor morgen en overmorgen en een boodschappenlijstje gemaakt zodat we niks vergeten.
Morgen is het immers oudejaarsavond! Dan hebben we nog de blog bij gewerkt en toen was het alweer tijd om te gaan slapen.

Dag 7: Pahrump - Laughlin

Hotel: Aquarius Casino Resort Laughlin      Hoogste temperatuur vandaag: 47 °F

Om 7u waren we allebei wakker. We pakten de valiezen in en gingen naar het ontbijt. Het was nog niet zo druk gelukkig. Vandaag was er geen veggie omelet, maar cheese omelet: smaakt ook voortreffelijk! Nog een bagel, wat cereals en yoghurt en we konden er weer tegen!
Alles paste ruim in de auto, dus ook hier verloren we geen tijd met alles er in te passen. Het was voor het eerst na de omruiling van de auto met de lekke band dat deze volgeladen was. Jeetje, dat lijkt wel al een eeuwigheid geleden zeg!
We reden eerst naar de Walmart om wat vers eten en ontbijt voor morgen. Ook de dosis medicijnen werd weer aangeschaft. Wat is dat hier toch goedkoop! Voor de kinderen moesten we eens kijken naar bluetooth speakers, maar ze stuurden terug dat het bij bol.com goedkoper is! Dat gebeurt ook niet veel. Makkelijk voor ons, dan moeten we daar alvast niet mee sleuren.
Na de Walmart reden we naar de bibliotheek en vonden daar op de parking onze eerst geocache in de US! Jippie!
Nadien nog even binnen in het hotel om een warme beker koffie te halen om mee te nemen in de auto. Het was buiten 32°F, dus we konden het wel gebruiken.
Normaal gezien zouden we vandaag de skywalk boven de grand canyon bezoeken. Dat is onder het bewind van de Indianen en je mag er geen foto's nemen en wordt er in een bus naartoe gebracht. Niet echt onze cup of tea, maar het lag min of meer op de weg. Aangezien het zo koud was de voorbije dagen, lijkt het ons niet aangenaam om daar te staan en heeft Luc gisteren een alternatief bedacht. We gingen een wandeling maken in Red Rock Canyon Conservation Area. Daar waren we al eens door gereden bij de vorige platte band twee jaar geleden, maar wandelen was toen owv de hitte onmogelijk. Grappig toch, zo'n contradictie. Er is trouwens nog steeds een government shutdown. De senaat is donderdag bij elkaar gekomen, maar kwam niet tot een overeenkomst. Aangezien ze nu met vakantie zijn, blijft de toestand zeker zo tot begin 2019.
Voor het park stopten we nog even bij de Late Night Trail Head. Dat is eigenlijk een pad voor mountainbikers, maar je kan er tussen de Joshua Trees staan.
Even verder ligt dan Red Rock zelf.
Toegekomen bleek het in het park een drukte van jewelste! Veel Amerikanen ook die er hun weekenduitstap van maakten. Owv de shutdown moet je nu nl niet betalen voor de parken. Alle parkings waren bezet en er stonden lange rijen op de rijbaan zelf. Wij wisten gelukkig precies waar we naar toe moesten, de derde parking. Daar reed net een auto weg, dus we hadden geluk.
We deden een extra shirt met lange mouwen aan, onze wandelschoenen en toch ook sjaal en handschoenen. Het was nog altijd maar 5°.
We kozen om de Calico Tanks trail te wandelen. Dat bleek eerst niet zo'n goede keuze want we waren niet alleen! Iedereen klom ook op de rotsen, poseerde daar voor foto's, niet te doen. Men liep elkaar echt in de weg. De rust van een park was ver te zoeken. Maar goed, in de zomer kan je deze wandeling niet maken, dus nemen we al die mensen er maar bij dachten we. Na de eerste rode rotsen die we zagen, en dat was al heel snel, bleef de meerderheid achter. Dat was al veel beter. Ze misten nochtans wat! De wandeling leidde ons langs de prachtigste plekjes met dan weer witte, dan weer rode rotsen en af en toe nog wat groene bomen ertussen ook. Het was echt genieten! Ze duurde wel lang en ging gestaag omhoog waardoor ze toch zwaar werd. Meestal was er geen pad en moest je zelf je weg zoeken over rotsen. Ik dacht dat ik nooit het einde zou halen. Het was bij momenten echt afzien, maar het uitzicht bleef ons verrassen. Uiteindelijk kwamen we na een steile klim aan bij het uitzichtpunt: onvergetelijk!
Je zag de uitgestrektheid van het landschap met Las Vegas op de achtergrond. Net niet ver genoeg om toch de hotels goed te herkennen.
Een groepje Amerikanen was tegen elkaar aan het opscheppen welke parken ze allemaal al bezocht hadden en deden dit zoals gewoonlijk erg luidruchtig.
Gelukkig keerden ze snel weer terug en konden wij nog wat in stilte verder genieten. Toen er een familie chinezen aankwamen zijn ook wij aan de terugtocht begonnen. Die ging sneller dan de heenweg want het was voornamelijk bergaf. We moesten dikwijls aan de kinderen denken: die zouden hier nogal geklauterd hebben!
We waren ongeveer 2u15 weg geweest toen we weer aan de auto kwamen. De parking was half leeg ondertussen. Van bovenuit hadden we gezien dat het park gesloten was! Er liep ook niemand meer gevaarlijk over rotsen. Net of die waren allemaal het park uitgezet☺️
We aten een yoghurtje en ik was trots en dankbaar dat ik zo'n wandeling kon maken. Als iemand me dat 6 maanden geleden voorspeld zou hebben, ik had het niet geloofd.
We reden de verdere scenic byway om zo op weg te gaan naar Laughlin, onze slaapplaats voor vanavond. Dat was vooral via de autostrade zodat ik ondertussen de blog al kon typen.
Het hotel in Laughlin is een echt casino. Wat is het hier druk! Het is natuurlijk weekend, maar aan elk standje zit minstens een iemand te spelen. We kregen een kamer op het 8ste verdiep. Met heel onze boedel dus naar daar. Wat bleek? De kamersleutels werkten niet. Dus Luc weer het hele eind naar de receptie terug.
De nieuwe kaarten die hij mee gekregen had werkten ook niet. Dus wéér naar beneden. Iemand van de technische dienst zou komen. Die kon de kamer met zijn kaart ook niet openen en vertelde dat de batterij van het deurslot leeg was. Er zou iemand komen van onderhoud om ze te vervangen. Ondertussen stonden we daar maar te wachten in de gang. We vroegen een andere kamer zodat we toch binnen konden. Dat kregen we gelukkig op dezelfde gang.
Het was ondertussen etenstijd en er waren wel enkele eettenten hierbinnen zodat we niet meer door de kou moesten. Maar niemand heeft iets vegetarisch! De vrouw bij Outback steakhouse zei 'maar we hebben wel glutenvrij, is dat niet hetzelfde?' 😱😱😱
Uiteindelijk aten we bij Panda Express de veggie loempia's. Dat smaakte nog lekker met de verse groenten en mihoen. Ondertussen bekeken we de vele gokkers. Echt nog leuk om ze af te letten. Sommigen kunnen niet stoppen en doen maar door.
Nadien wandelden we door het casino naar de auto om de rest van de spullen te halen.
Alles is mooi verlicht nu in het donker. Dit is ook de eerste plaats waar eens kerstverlichting staat, zij het dan sneeuwmannen ed.
Nadien werkten we de blok af en bij een goed glas wijn keken we nog een serie. Dat was alweer enkele dagen geleden.
Morgen trekken we terug naar California.

Dag 6: Pahrump

Hotel: Holiday Inn Express & Suites Pahrump      Hoogste temperatuur vandaag:  51 °F

Vandaag was ik wakker om 5.30u. Dat kwam zeker ook omdat onze zoon voor een onderzoek op dagkliniek opgenomen werd en de kinderen dat alleen moesten regelen allemaal. Gelukkig begon ik te chatten zodat de vervolgafspraak kon herboekt worden, want die lag net als ik moet gaan werken natuurlijk. Charlotte heeft dat prima geregeld en is de hele tijd bij hem gebleven, ook de jongste zus was nog langs geweest. Toch cute om te horen dat ze daar met hun drie gezeten hebben.😍
Het ontbijt was heel druk vandaag. Het is zowieso topseizoen hier nu. Maar het smaakte allemaal prima. We zagen op het nieuws dat er nog steeds sterke zandstormen waren, ook in Las Vegas. Dus de dikke jas en muts en sjaal maar meenemen!
Op de kamer hebben we eerst nog wat gevideochat met de kinderen. Het was leuk om hen te zien. Ze zagen er allemaal goed uit. We waren gerust nu.
We vertrokken naar de Hooverdam. Eerst tankten we onze nieuwe wagen vol. In Nevada is de gasoline veel goedkoper. We betaalden nu maar 2,499 / gallon. We hadden een lange rit voor de boeg, maar dat is geen straf als je door uitgestrekte velden vol Joshuatrees kan rijden.
We reden eerst een stukje Arizona in, maar de weg vandaaruit naar de dam was afgesloten. Dus terug via Nevada dan maar om daar in een lange file terecht te komen. Alle auto's werden gecontroleerd op vuurwapens. Na een half uur hadden we de eerste parking bereikt. Weinig mensen sloegen hier af. Dat was goed mee genomen voor ons want zo was er nog een parking vrij. We deden sjaals aan, muts op, handschoenen aan en stegen de 69 trappen naar boven op de brug van de autostrade waar je een volledig zicht had op de dam. Wat was het koud met die wind, ondanks dat de zon scheen.  Bijna niemand stapte dan ook tot in het midden van de brug, behalve wij natuurlijk! Daar was het zicht het allermooiste en stonden we ook precies in het midden van de dam. We hebben er even staan kijken naar deze monumentale bouwwerken. Een knap staaltje bouwkunst!
Terug aan de auto hebben we een klein beetje gegeten, vooraleer we verder aanschoven in de file naar de dam zelf. Beneden aangekomen bleken de betaalde parkings al volzet. Het is 10$. Dat waren we toch al niet van plan te betalen, maar nu reed iedereen onze kant uit. We reden over de dam hoewel je daar door de drukke mensenmassa links en rechts niet veel van merkte. Op de dichtste parking reed net iemand weg, dus we hadden geluk. Te voet stapten we in onze warme kleren naar beneden. Wat een drukte! We konden toch goed foto's nemen en staken de straat over om de stuwdam aan de andere kant te zien. Zo mooi dat het hier is! De rotsen zijn wit tot waar het water kan staan en daarboven mooi rood. Het helderblauwe water en de lucht erboven maakten het plaatje compleet.
We stapten weer naar onze auto en er stond al direct een andere auto klaar om onze plaats in te nemen. We keerden terug naar het hotel, maar niet zonder een bezoekje aan Las Vegas.
We parkeerden onze auto bij Hooters, dat is overal vlakbij. Wel makkelijk, na 4 keer weet je op de duur waar je moet zijn😊
We wandelden eerst een stuk terug naar Mandala Bay. Het is vanuit dit hotel dat een shooter redelijk veel mensen ( ik kom er nu niet op hoeveel ) doodschoot die naar een concert waren op het plein ertegenover. Hij moet echt goed kunnen schieten hebben, want de afstand was nog gigantisch. Je mag er niet aan denken dat je dit tegenkomt!
We stapten in de vreselijke kou verder richting Hard Rock Cafe. Onderweg trokken we weer veel foto's. Het blijft toch iedere keer opnieuw aantrekken al die grote hotels met elk hun eigen specifieke thema. Het vrijheidsbeeld had voor de gelegenheid een tshirt aan met de letter 'V' op. Het is een heel raar zicht om alle mensen warm ingeduffeld te zien lopen als je gewoon bent hier in topje en kort shortje rond te lopen en er ventilatoren staan die water versproeien om koelte te bieden.
Geef ons toch maar die 50°!
In het HR Cafe kochten we weer een collector pin en ook nog wat voor Victor om zijn ellendige laatste dagen goed te maken.
Het was te koud om veel te stappen en we kenden het naderhand wel, dus we besloten om een lekkere cocktail te drinken en daarna daar te eten. Zoals altijd smaakte het weer geweldig!
Op de rekeningen valt het ons trouwens op dat de voorgestelde gratuities er al uitgerekend bij staan. Verraderlijk toch, want soms wordt deze berekend na tax en dat is niet de bedoeling🙃
Toen we buitenkwamen was het al pikdonker en alles dus mooi verlicht. Heerlijk toch om hier weer te lopen!
We keken naar de nieuwe reclames terwijl we naar de auto stapten.
Er restte ons nog een bezoek, nl aan het HR hotel. We hadden onlangs gelezen dat het zou sluiten, dus wilden hier toch nog een laatste keer binnen. Het was er goed druk en mensen stonden in de rij om in te checken, dus raar dat het sluit.
Daarna de hoogste tijd om naar het hotel te vertrekken, alweer in de donkerte dus.
Daar werkten we de blog bij terwijl we nog wat dronken.