Dag 8: Laughlin - Twentynine Palms

Hotel: Fairfield Inn & Suites      Hoogste temperatuur vandaag: 60 °F

We waren weer voor de wekker wakker deze ochtend. We aten op de kamer ons ontbijt op. Dat smaakte wel, maar vult toch niet zoals een ontbijt in het hotel. Als alles ingepakt was, brachten we de valiezen naar de auto.
Dan nog terug om uit te checken, want we wilden zeker onze borg terug.
We waren nog even met Charlotte aan het chatten, maar van zodra we uitgecheckt waren, konden we niet meer antwoorden, ook al waren we nog altijd in de lobby. Dat ging wel heel snel!
We staken eerst de grens met Arizona over, want we hadden gelezen dat er een cache lag. We vonden hem gelukkig snel😉
Daarna gingen we op pad naar Mojave National Preserve in California. We reden weer door mooie rotspartijen en velden vol joshua's.
We stopten aan een uitkijkpunt waar ik 'les' kreeg in het rijden met een automatische wagen. Daarna reed ik het stuk tot onze eerste stopplaats. Het was snel beslist: mijn volgende wagen wordt ook een automatic: veel comfortabeler voor mijn linkerbeen, dat net vandaag wel wat tegenspartelt.
De rings loop trail is een wandeling van een mijl door de vlaktes van de Mojave woestijn. Heel mooi met weidse zichten. Op een bepaald moment kom je aan rotsen waar allemaal gaten in uitgehold zijn door de wind. Het was er ook superwinderig en we konden een sjaal weer goed gebruiken.
Je kon in sommige gaten inkruipen. De meesten lagen echter te hoog. Wel heel apart om te zien! De rotsen schitterden in de zon. Het was een prachtig zicht. De wandeling tot daar was mooi vlak, maar toen begon het!
Eerst over enkele rotsblokken naar omhoog klauteren ging nog, maar toen hingen er ijzeren ringen aan de rotsen. Je moest jezelf naar boven hijsen! Ik dacht dat het nooit ging lukken. Ik heb helemaal geen armspieren😌 Maar Luc kreeg het idee om telkens je voet in een ring te zetten. Dat was nog geen sinecure, maar het is ons dus toch gelukt! Een korte wandeling deze een mijl, maar met een heel pittig einde☺️
Terug op de parking aten we ons brood en een banaan. Terwijl we daar zaten kwamen onze buren ook toe. Zij hadden hun autosleutels in hun auto laten liggen. Hun venster stond gelukkig zo'n 2 cm open en ze wilden met een draad proberen om het hendeltje naar boven te trekken. Wij hadden dat niet bij. Toen bleek weer hoe sociaal Amerikanen toch zijn. Mensen die toekwamen en hen zagen sukkelen, vroegen direct wat er was en zochten mee naar een oplossing. Uiteindelijk had iemand touw bij en is het de man zo gelukt om de deur open te krijgen. Iedereen blij!
Nadien reden we verder naar het volgende punt. Die weg zag er goed berijdbaar uit. Een beetje zanderig, maar dat was het ook. Tot we een mijl of 4 gereden hadden, toen begon het weer: stenen die uitstaken, putten ed. Het laatste stuk was wel weer goed te berijden.
Met een bang hart hebben we zo de volledige 13 mijl uitgereden.
Op het einde werden we wel getrakteerd op de dichtste verzameling joshuatrees ter wereld. Ze stonden werkelijk overal! Kleine, grote, met scheuten, al verdorde, heel mooi om zien. Zo ver als je kon kijken zag je ze staan langs beide kanten van de weg. Het is niet op foto vast te leggen, maar vast en zeker een van de mooiste zichten die we ooit zagen. We zijn dan ook langs de kant gestopt en zijn er tussen gaan staan. Wat zijn sommige echt hoog! De trees die we al gezien hadden deze reis zijn er niks tegen.
We genoten van het fraaie landschap vooraleer we verder reden. Net voor de uitgang zagen we nog de reusachtige Kelso duinen liggen. De weg ernaartoe zag er al bij het begin zo erbarmelijk slecht uit, dat we ze vanaf de hoofdweg gefotografeerd hebben.
Toen we het park uitreden kwamen we terecht op route 66 en Roy's Motel, vergane glorie van een motel waar je wel de kamers in kon kijken. Ze waren echt nog wel ruim. We waren hier in 2014 ook al eens geweest na mijn operatie, maar ik was toen zo verdoofd dat ik het me niet meer herinner.
Even verder zagen we de Amboy Crater liggen. De zon ging al onder, dus we besloten om naar het hotel te rijden. We zagen ze ondergaan boven de zoutvlakte van het Bristol Dry Lake. Een heel mooi zicht gaf het!
In het hotel hebben we een suite gekregen. Het doet ons denken aan een kamer die we met de kinderen deelden...
We deden boodschappen in de enige supermarkt in dit dorp, net tegenover het hotel. Ze hebben helaas veel minder dan in Walmart, maar wél veel keuze in veggie maaltijden. Omdat we geen zin hadden in fastfood eten en dat de enige ketens hier zijn, kochten we ons eten en warmden dat op in de kamer. Het smaakte prima! Ondertussen keken we op tv- on demand naar een docu over San Francisco. De technologiebedrijven zijn daar bijna allemaal gevestigd en omdat de werknemers allemaal huisvesting moeten hebben, kopen ze gronden op en wordt de gewone werkende bevolking bijna allemaal onteigend voor een habbekrats. Heel erg eigenlijk.
Nadien hebben we de planning bekeken voor morgen en overmorgen en een boodschappenlijstje gemaakt zodat we niks vergeten.
Morgen is het immers oudejaarsavond! Dan hebben we nog de blog bij gewerkt en toen was het alweer tijd om te gaan slapen.