Dag 9: Twentynine Palms - Borrego Springs

Hotel: Borrego Springs Resort      Hoogste temperatuur vandaag:  50 °F

Om 6.30u stuurden we uit bed wat berichten met de kinderen voor een fijn oudejaar. Zij gingen eraan beginnen. Zo raar, wij moesten de dag nog starten. Nog zotter werd het toen we van vrienden een berichtje kregen die al in het nieuwe jaar waren.  Echt een heel gek gevoel om er zo'n beetje achteraan te hollen.
Het was ons laatste hotel met ontbijt en het was een van de beste ooit. We lieten het ons dan ook goed smaken. Er was echt vanalles: cheese omelet, roerei, wafels, verse fruitsla, stukken fruit, soorten yoghurt, andere dan de gewone cereals, cake, bagels zelfs met rozijnen in enz. Een echte aanrader hier!

Nadat alle bagage ingeladen was, deden we eerst inkopen. Het resort geeft vanavond en misschien morgen ook enkel een speciaal menu om te eten en daar is geen enkele vegetarische gang bij. Verder ligt het in Anzo Borrego Desert State Park, dus er is geen andere mogelijkheid om te eten. Dan maken we het wel gezellig onder ons twee met eten in de kamer. Dat moest wel allemaal in de frigobox, wat een hele uitdaging was, maar net lukte.
We tankten de auto nog eens vol ook. Het kost hier ook geen 3$.
Daarna konden we eindelijk op weg naar Joshua Tree NP. Hier zijn we 4 jaar geleden ook geweest, maar ik herinner me enkel de wandeling van toen en het visitor center waar ik zo vreselijk misselijk was.
Het is ijskoud en bij de eerste stop merken we al dat er een stevige wind stond ook. De oasis of mare trail is niet het vernoemen waard. De palmbomen staan er troosteloos bij. Echt, ze zien er niet uit. Komt dat nu door de kou of niet, hiervoor moet je in elk geval niet stoppen.
We reden het park verder in en werden getrakteerd op een prachtig zicht met links en rechts velden joshua trees. Sommigen waren erg groot! Als we een foto wilden trekken, bleek hoe koud het wel was. De auto gaf 2°C aan.
We stopten bij Skull Rock. Daar wou iedereen precies zijn, want het was een drukte van jewelste. We slaagden er toch in foto's van de rots in de vorm van een schedel te trekken zonder mensen op.  We klommen ook nog even op een rots en kregen zo een fantastisch beeld op allemaal van die bleke rotsen. Heel mooi! Iedereen was dik gekleed tegen het gure weer.
Dat was ook nodig, want toen we onze weg verder zetten begon het te sneeuwen! Sneeuw zien in Josua Tree NP, wie kan dat zeggen. In de zomer is het hier te warm om uit te stappen voor een foto en wil je zo snel mogelijk in de auto. Nu wil je zo snel mogelijk de zetelverwarming voelen.
Wat een grote verschillen zijn dit toch! Het blijft ons verbazen.
We reden verder over een officiele weg in het park, het was een goed berijdbare zandweg. Het gele zand stak mooi af tegen de groene bomen en de witte rotsen op de achtergrond. Als de lucht felblauw is, is het waarschijnlijk nog mooier. Die zat nu echter vol sneeuw. Het waren geen vlokken zoals bij ons, maar losse dwarreltjes.
We wandelden de Barker Dam Trail van 1 mijl. Ook hier stonden ze tot op straat geparkeerd. Gelukkig werkt een ploeg vrijwilligers nog om de toiletten open te houden want van de kou moesten we dikwijls gaan. Chapeau voor deze mensen!
Goed ingeduffeld, met een extra onderlaagje aan, begonnen we de wandeling. Eerst zagen we de bleke rotspartijen van dichtbij. Dan kwamen we aan het meer uit. Het water was superhelder. De rotsen weerspiegelden er volledig in. Maar het was berekoud!
Even verder kwamen we aan de kleine dam zelf, waarna bijna iedereen terugkeerde. Maar nee, wij niet. We liepen verder tussen oneindig veel joshua's. Onze handen voelden bevroren van iedere keer handschoenen aan en uit te doen bij een foto. Bij de reflex was dat gelukkig niet nodig.
We kwamen nog voorbij een plekje met petroglyfen van de Indianen, zelfs enkele erbij in kleur.
Het bleef maar sneeuwen, hoewel hij niet bleef liggen. Toen we het park uitreden kwam de zon af en toe van achter de wolken. Het was direct een ander zicht, maar wij voelden ons toch die-hards met die sneeuw☺️
Vervolgens reden we naar Salton Sea. Onderweg kwamen we een gigantisch windmolenpark tegen. Er stonden er honderden bij elkaar.
Salton Sea is bekend voor het feit dat er op het strand dode vissen liggen. Geen idee hoe dat komt eigenlijk.
De eerste afslag die we namen, kregen we een heel ander beeld te zien: sinaasappelbomen werden afgewisseld met aangeplante palmboomvelden. Echt een zomers sfeertje dus. Behalve dat het ondertussen beginnen regenen was.
We raakten niet tot aan het strand, maar bij een volgende afslag wel. Geen dode vissen te zien, wel veel graten en andere vis'botten'. Misschien is het er nu het seizoen niet voor?
De wijk er omheen was in heel vervallen staat. Werkelijk verschrikkelijk om te zien in welke omstandigheden mensen hier leven: in trailers vooral, met kapotte deuren, gordijnen die af hangen, veel rommel buiten maar wel allemaal enkele auto's voor de deur. Ik moet denken aan de Netflix docu 'making a murderer' over een man die voor de tweede keer onterecht vast zit voor moord (de tweede keer vechten ze nu aan, de eerste keer werd hij vrij gesproken). Zij wonen ook in zo'n trailer.
In de regen reden we verder naar Anza Borrego Desert State Park. Het begon te gieten toen we toe kwamen. Normaal komt de regen nooit tot hier, behalve dit jaar wel zeiden ze aan de receptie.
We hebben een deluxe kamer hier. Leuk om zo oudejaarsavond te vieren aangezien we met dit weer toch binnen blijven.
We zetten alles klaar, lazen de nieuwjaarsberichten van in België en werkten de blog met foto's af. Daarna begon voor ons ook het vieren. We hadden apero, hoofdschotel, dessert en koffie, meer moet dat niet zijn.
Aan iedereen! Een gelukkig, gezond en reislustig 2019!

Dag 8: Laughlin - Twentynine Palms

Hotel: Fairfield Inn & Suites      Hoogste temperatuur vandaag: 60 °F

We waren weer voor de wekker wakker deze ochtend. We aten op de kamer ons ontbijt op. Dat smaakte wel, maar vult toch niet zoals een ontbijt in het hotel. Als alles ingepakt was, brachten we de valiezen naar de auto.
Dan nog terug om uit te checken, want we wilden zeker onze borg terug.
We waren nog even met Charlotte aan het chatten, maar van zodra we uitgecheckt waren, konden we niet meer antwoorden, ook al waren we nog altijd in de lobby. Dat ging wel heel snel!
We staken eerst de grens met Arizona over, want we hadden gelezen dat er een cache lag. We vonden hem gelukkig snel😉
Daarna gingen we op pad naar Mojave National Preserve in California. We reden weer door mooie rotspartijen en velden vol joshua's.
We stopten aan een uitkijkpunt waar ik 'les' kreeg in het rijden met een automatische wagen. Daarna reed ik het stuk tot onze eerste stopplaats. Het was snel beslist: mijn volgende wagen wordt ook een automatic: veel comfortabeler voor mijn linkerbeen, dat net vandaag wel wat tegenspartelt.
De rings loop trail is een wandeling van een mijl door de vlaktes van de Mojave woestijn. Heel mooi met weidse zichten. Op een bepaald moment kom je aan rotsen waar allemaal gaten in uitgehold zijn door de wind. Het was er ook superwinderig en we konden een sjaal weer goed gebruiken.
Je kon in sommige gaten inkruipen. De meesten lagen echter te hoog. Wel heel apart om te zien! De rotsen schitterden in de zon. Het was een prachtig zicht. De wandeling tot daar was mooi vlak, maar toen begon het!
Eerst over enkele rotsblokken naar omhoog klauteren ging nog, maar toen hingen er ijzeren ringen aan de rotsen. Je moest jezelf naar boven hijsen! Ik dacht dat het nooit ging lukken. Ik heb helemaal geen armspieren😌 Maar Luc kreeg het idee om telkens je voet in een ring te zetten. Dat was nog geen sinecure, maar het is ons dus toch gelukt! Een korte wandeling deze een mijl, maar met een heel pittig einde☺️
Terug op de parking aten we ons brood en een banaan. Terwijl we daar zaten kwamen onze buren ook toe. Zij hadden hun autosleutels in hun auto laten liggen. Hun venster stond gelukkig zo'n 2 cm open en ze wilden met een draad proberen om het hendeltje naar boven te trekken. Wij hadden dat niet bij. Toen bleek weer hoe sociaal Amerikanen toch zijn. Mensen die toekwamen en hen zagen sukkelen, vroegen direct wat er was en zochten mee naar een oplossing. Uiteindelijk had iemand touw bij en is het de man zo gelukt om de deur open te krijgen. Iedereen blij!
Nadien reden we verder naar het volgende punt. Die weg zag er goed berijdbaar uit. Een beetje zanderig, maar dat was het ook. Tot we een mijl of 4 gereden hadden, toen begon het weer: stenen die uitstaken, putten ed. Het laatste stuk was wel weer goed te berijden.
Met een bang hart hebben we zo de volledige 13 mijl uitgereden.
Op het einde werden we wel getrakteerd op de dichtste verzameling joshuatrees ter wereld. Ze stonden werkelijk overal! Kleine, grote, met scheuten, al verdorde, heel mooi om zien. Zo ver als je kon kijken zag je ze staan langs beide kanten van de weg. Het is niet op foto vast te leggen, maar vast en zeker een van de mooiste zichten die we ooit zagen. We zijn dan ook langs de kant gestopt en zijn er tussen gaan staan. Wat zijn sommige echt hoog! De trees die we al gezien hadden deze reis zijn er niks tegen.
We genoten van het fraaie landschap vooraleer we verder reden. Net voor de uitgang zagen we nog de reusachtige Kelso duinen liggen. De weg ernaartoe zag er al bij het begin zo erbarmelijk slecht uit, dat we ze vanaf de hoofdweg gefotografeerd hebben.
Toen we het park uitreden kwamen we terecht op route 66 en Roy's Motel, vergane glorie van een motel waar je wel de kamers in kon kijken. Ze waren echt nog wel ruim. We waren hier in 2014 ook al eens geweest na mijn operatie, maar ik was toen zo verdoofd dat ik het me niet meer herinner.
Even verder zagen we de Amboy Crater liggen. De zon ging al onder, dus we besloten om naar het hotel te rijden. We zagen ze ondergaan boven de zoutvlakte van het Bristol Dry Lake. Een heel mooi zicht gaf het!
In het hotel hebben we een suite gekregen. Het doet ons denken aan een kamer die we met de kinderen deelden...
We deden boodschappen in de enige supermarkt in dit dorp, net tegenover het hotel. Ze hebben helaas veel minder dan in Walmart, maar wél veel keuze in veggie maaltijden. Omdat we geen zin hadden in fastfood eten en dat de enige ketens hier zijn, kochten we ons eten en warmden dat op in de kamer. Het smaakte prima! Ondertussen keken we op tv- on demand naar een docu over San Francisco. De technologiebedrijven zijn daar bijna allemaal gevestigd en omdat de werknemers allemaal huisvesting moeten hebben, kopen ze gronden op en wordt de gewone werkende bevolking bijna allemaal onteigend voor een habbekrats. Heel erg eigenlijk.
Nadien hebben we de planning bekeken voor morgen en overmorgen en een boodschappenlijstje gemaakt zodat we niks vergeten.
Morgen is het immers oudejaarsavond! Dan hebben we nog de blog bij gewerkt en toen was het alweer tijd om te gaan slapen.

Dag 7: Pahrump - Laughlin

Hotel: Aquarius Casino Resort Laughlin      Hoogste temperatuur vandaag: 47 °F

Om 7u waren we allebei wakker. We pakten de valiezen in en gingen naar het ontbijt. Het was nog niet zo druk gelukkig. Vandaag was er geen veggie omelet, maar cheese omelet: smaakt ook voortreffelijk! Nog een bagel, wat cereals en yoghurt en we konden er weer tegen!
Alles paste ruim in de auto, dus ook hier verloren we geen tijd met alles er in te passen. Het was voor het eerst na de omruiling van de auto met de lekke band dat deze volgeladen was. Jeetje, dat lijkt wel al een eeuwigheid geleden zeg!
We reden eerst naar de Walmart om wat vers eten en ontbijt voor morgen. Ook de dosis medicijnen werd weer aangeschaft. Wat is dat hier toch goedkoop! Voor de kinderen moesten we eens kijken naar bluetooth speakers, maar ze stuurden terug dat het bij bol.com goedkoper is! Dat gebeurt ook niet veel. Makkelijk voor ons, dan moeten we daar alvast niet mee sleuren.
Na de Walmart reden we naar de bibliotheek en vonden daar op de parking onze eerst geocache in de US! Jippie!
Nadien nog even binnen in het hotel om een warme beker koffie te halen om mee te nemen in de auto. Het was buiten 32°F, dus we konden het wel gebruiken.
Normaal gezien zouden we vandaag de skywalk boven de grand canyon bezoeken. Dat is onder het bewind van de Indianen en je mag er geen foto's nemen en wordt er in een bus naartoe gebracht. Niet echt onze cup of tea, maar het lag min of meer op de weg. Aangezien het zo koud was de voorbije dagen, lijkt het ons niet aangenaam om daar te staan en heeft Luc gisteren een alternatief bedacht. We gingen een wandeling maken in Red Rock Canyon Conservation Area. Daar waren we al eens door gereden bij de vorige platte band twee jaar geleden, maar wandelen was toen owv de hitte onmogelijk. Grappig toch, zo'n contradictie. Er is trouwens nog steeds een government shutdown. De senaat is donderdag bij elkaar gekomen, maar kwam niet tot een overeenkomst. Aangezien ze nu met vakantie zijn, blijft de toestand zeker zo tot begin 2019.
Voor het park stopten we nog even bij de Late Night Trail Head. Dat is eigenlijk een pad voor mountainbikers, maar je kan er tussen de Joshua Trees staan.
Even verder ligt dan Red Rock zelf.
Toegekomen bleek het in het park een drukte van jewelste! Veel Amerikanen ook die er hun weekenduitstap van maakten. Owv de shutdown moet je nu nl niet betalen voor de parken. Alle parkings waren bezet en er stonden lange rijen op de rijbaan zelf. Wij wisten gelukkig precies waar we naar toe moesten, de derde parking. Daar reed net een auto weg, dus we hadden geluk.
We deden een extra shirt met lange mouwen aan, onze wandelschoenen en toch ook sjaal en handschoenen. Het was nog altijd maar 5°.
We kozen om de Calico Tanks trail te wandelen. Dat bleek eerst niet zo'n goede keuze want we waren niet alleen! Iedereen klom ook op de rotsen, poseerde daar voor foto's, niet te doen. Men liep elkaar echt in de weg. De rust van een park was ver te zoeken. Maar goed, in de zomer kan je deze wandeling niet maken, dus nemen we al die mensen er maar bij dachten we. Na de eerste rode rotsen die we zagen, en dat was al heel snel, bleef de meerderheid achter. Dat was al veel beter. Ze misten nochtans wat! De wandeling leidde ons langs de prachtigste plekjes met dan weer witte, dan weer rode rotsen en af en toe nog wat groene bomen ertussen ook. Het was echt genieten! Ze duurde wel lang en ging gestaag omhoog waardoor ze toch zwaar werd. Meestal was er geen pad en moest je zelf je weg zoeken over rotsen. Ik dacht dat ik nooit het einde zou halen. Het was bij momenten echt afzien, maar het uitzicht bleef ons verrassen. Uiteindelijk kwamen we na een steile klim aan bij het uitzichtpunt: onvergetelijk!
Je zag de uitgestrektheid van het landschap met Las Vegas op de achtergrond. Net niet ver genoeg om toch de hotels goed te herkennen.
Een groepje Amerikanen was tegen elkaar aan het opscheppen welke parken ze allemaal al bezocht hadden en deden dit zoals gewoonlijk erg luidruchtig.
Gelukkig keerden ze snel weer terug en konden wij nog wat in stilte verder genieten. Toen er een familie chinezen aankwamen zijn ook wij aan de terugtocht begonnen. Die ging sneller dan de heenweg want het was voornamelijk bergaf. We moesten dikwijls aan de kinderen denken: die zouden hier nogal geklauterd hebben!
We waren ongeveer 2u15 weg geweest toen we weer aan de auto kwamen. De parking was half leeg ondertussen. Van bovenuit hadden we gezien dat het park gesloten was! Er liep ook niemand meer gevaarlijk over rotsen. Net of die waren allemaal het park uitgezet☺️
We aten een yoghurtje en ik was trots en dankbaar dat ik zo'n wandeling kon maken. Als iemand me dat 6 maanden geleden voorspeld zou hebben, ik had het niet geloofd.
We reden de verdere scenic byway om zo op weg te gaan naar Laughlin, onze slaapplaats voor vanavond. Dat was vooral via de autostrade zodat ik ondertussen de blog al kon typen.
Het hotel in Laughlin is een echt casino. Wat is het hier druk! Het is natuurlijk weekend, maar aan elk standje zit minstens een iemand te spelen. We kregen een kamer op het 8ste verdiep. Met heel onze boedel dus naar daar. Wat bleek? De kamersleutels werkten niet. Dus Luc weer het hele eind naar de receptie terug.
De nieuwe kaarten die hij mee gekregen had werkten ook niet. Dus wéér naar beneden. Iemand van de technische dienst zou komen. Die kon de kamer met zijn kaart ook niet openen en vertelde dat de batterij van het deurslot leeg was. Er zou iemand komen van onderhoud om ze te vervangen. Ondertussen stonden we daar maar te wachten in de gang. We vroegen een andere kamer zodat we toch binnen konden. Dat kregen we gelukkig op dezelfde gang.
Het was ondertussen etenstijd en er waren wel enkele eettenten hierbinnen zodat we niet meer door de kou moesten. Maar niemand heeft iets vegetarisch! De vrouw bij Outback steakhouse zei 'maar we hebben wel glutenvrij, is dat niet hetzelfde?' 😱😱😱
Uiteindelijk aten we bij Panda Express de veggie loempia's. Dat smaakte nog lekker met de verse groenten en mihoen. Ondertussen bekeken we de vele gokkers. Echt nog leuk om ze af te letten. Sommigen kunnen niet stoppen en doen maar door.
Nadien wandelden we door het casino naar de auto om de rest van de spullen te halen.
Alles is mooi verlicht nu in het donker. Dit is ook de eerste plaats waar eens kerstverlichting staat, zij het dan sneeuwmannen ed.
Nadien werkten we de blok af en bij een goed glas wijn keken we nog een serie. Dat was alweer enkele dagen geleden.
Morgen trekken we terug naar California.

Dag 6: Pahrump

Hotel: Holiday Inn Express & Suites Pahrump      Hoogste temperatuur vandaag:  51 °F

Vandaag was ik wakker om 5.30u. Dat kwam zeker ook omdat onze zoon voor een onderzoek op dagkliniek opgenomen werd en de kinderen dat alleen moesten regelen allemaal. Gelukkig begon ik te chatten zodat de vervolgafspraak kon herboekt worden, want die lag net als ik moet gaan werken natuurlijk. Charlotte heeft dat prima geregeld en is de hele tijd bij hem gebleven, ook de jongste zus was nog langs geweest. Toch cute om te horen dat ze daar met hun drie gezeten hebben.😍
Het ontbijt was heel druk vandaag. Het is zowieso topseizoen hier nu. Maar het smaakte allemaal prima. We zagen op het nieuws dat er nog steeds sterke zandstormen waren, ook in Las Vegas. Dus de dikke jas en muts en sjaal maar meenemen!
Op de kamer hebben we eerst nog wat gevideochat met de kinderen. Het was leuk om hen te zien. Ze zagen er allemaal goed uit. We waren gerust nu.
We vertrokken naar de Hooverdam. Eerst tankten we onze nieuwe wagen vol. In Nevada is de gasoline veel goedkoper. We betaalden nu maar 2,499 / gallon. We hadden een lange rit voor de boeg, maar dat is geen straf als je door uitgestrekte velden vol Joshuatrees kan rijden.
We reden eerst een stukje Arizona in, maar de weg vandaaruit naar de dam was afgesloten. Dus terug via Nevada dan maar om daar in een lange file terecht te komen. Alle auto's werden gecontroleerd op vuurwapens. Na een half uur hadden we de eerste parking bereikt. Weinig mensen sloegen hier af. Dat was goed mee genomen voor ons want zo was er nog een parking vrij. We deden sjaals aan, muts op, handschoenen aan en stegen de 69 trappen naar boven op de brug van de autostrade waar je een volledig zicht had op de dam. Wat was het koud met die wind, ondanks dat de zon scheen.  Bijna niemand stapte dan ook tot in het midden van de brug, behalve wij natuurlijk! Daar was het zicht het allermooiste en stonden we ook precies in het midden van de dam. We hebben er even staan kijken naar deze monumentale bouwwerken. Een knap staaltje bouwkunst!
Terug aan de auto hebben we een klein beetje gegeten, vooraleer we verder aanschoven in de file naar de dam zelf. Beneden aangekomen bleken de betaalde parkings al volzet. Het is 10$. Dat waren we toch al niet van plan te betalen, maar nu reed iedereen onze kant uit. We reden over de dam hoewel je daar door de drukke mensenmassa links en rechts niet veel van merkte. Op de dichtste parking reed net iemand weg, dus we hadden geluk. Te voet stapten we in onze warme kleren naar beneden. Wat een drukte! We konden toch goed foto's nemen en staken de straat over om de stuwdam aan de andere kant te zien. Zo mooi dat het hier is! De rotsen zijn wit tot waar het water kan staan en daarboven mooi rood. Het helderblauwe water en de lucht erboven maakten het plaatje compleet.
We stapten weer naar onze auto en er stond al direct een andere auto klaar om onze plaats in te nemen. We keerden terug naar het hotel, maar niet zonder een bezoekje aan Las Vegas.
We parkeerden onze auto bij Hooters, dat is overal vlakbij. Wel makkelijk, na 4 keer weet je op de duur waar je moet zijn😊
We wandelden eerst een stuk terug naar Mandala Bay. Het is vanuit dit hotel dat een shooter redelijk veel mensen ( ik kom er nu niet op hoeveel ) doodschoot die naar een concert waren op het plein ertegenover. Hij moet echt goed kunnen schieten hebben, want de afstand was nog gigantisch. Je mag er niet aan denken dat je dit tegenkomt!
We stapten in de vreselijke kou verder richting Hard Rock Cafe. Onderweg trokken we weer veel foto's. Het blijft toch iedere keer opnieuw aantrekken al die grote hotels met elk hun eigen specifieke thema. Het vrijheidsbeeld had voor de gelegenheid een tshirt aan met de letter 'V' op. Het is een heel raar zicht om alle mensen warm ingeduffeld te zien lopen als je gewoon bent hier in topje en kort shortje rond te lopen en er ventilatoren staan die water versproeien om koelte te bieden.
Geef ons toch maar die 50°!
In het HR Cafe kochten we weer een collector pin en ook nog wat voor Victor om zijn ellendige laatste dagen goed te maken.
Het was te koud om veel te stappen en we kenden het naderhand wel, dus we besloten om een lekkere cocktail te drinken en daarna daar te eten. Zoals altijd smaakte het weer geweldig!
Op de rekeningen valt het ons trouwens op dat de voorgestelde gratuities er al uitgerekend bij staan. Verraderlijk toch, want soms wordt deze berekend na tax en dat is niet de bedoeling🙃
Toen we buitenkwamen was het al pikdonker en alles dus mooi verlicht. Heerlijk toch om hier weer te lopen!
We keken naar de nieuwe reclames terwijl we naar de auto stapten.
Er restte ons nog een bezoek, nl aan het HR hotel. We hadden onlangs gelezen dat het zou sluiten, dus wilden hier toch nog een laatste keer binnen. Het was er goed druk en mensen stonden in de rij om in te checken, dus raar dat het sluit.
Daarna de hoogste tijd om naar het hotel te vertrekken, alweer in de donkerte dus.
Daar werkten we de blog bij terwijl we nog wat dronken.

Dag 5: Pahrump

Hotel: Holiday Inn Express & Suites Pahrump      Hoogste temperatuur vandaag:  67 °F

Na een relatief korte nacht liep de wekker af om 6.30u. Er stond ons een druk programma te wachten. Na een uitgebreid lekker ontbijt vertrokken we weer richting Death Valley. Het was de bedoeling om de zaken die we nog niet bezocht hebben, eindelijk toch eens te bezichtigen. We reden langs een andere weg naar het park. Het viel ons op dat de mensen hier vooral arm zijn en dikwijls in trailers leven of in aftandse huizen. Erg eigenlijk. We reden door Beatty, een dorpje waar alles troosteloos is vond ik en kwamen zo aan bij Rhyolite, een ghosttown. Het dorpje was erg welvarend rond 1915 owv de goudkoorts die er toen heerste. Er stonden nog enkele restanten van de school en de bank. Best leuk om zien. Het was alleen ijskoud, vreselijk! Het was 6°! Ik was blij dat ik mijn dikke winterjas bij had en mijn handschoenen. Wat een verschil met gisteren. We hebben heel het dorpje bezocht, alsook het bottle house, een huis volledig gemaakt van flessen. Leuk om eens te zien, maar het is niet bewoond.
We zetten onze weg verder naar Death Valley zelf en werden alweer getrakteerd op een fantastisch zicht! Er hing boven de hele vallei een soort mist, waardoor het nog mystieker leek. We stopten dikwijls om foto's te nemen. Alles was om te mooier!
We reden als eerste naar Titus Canyon. Omdat je zeker high clearance moet hebben om die te rijden, durfden we ons dat niet meer riskeren en besloten we om de canyon zelf te wandelen. Om er te geraken moesten we 3 mijl over een gravelroad rijden. Dat bleek nog geen sinecure te zijn! Maar Luc reed heel traag en we raakten heelhuids daar. We waren niet de enigen met dat idee, want de parking stond overvol.
Er stond een stevige wind dus we deden weer de winterjassen aan. Soms was de wind zo hevig dat we echt moesten duwen om verder te komen. De canyon was prachtig, maar steeds hetzelfde. Wel knap om weten dat hij,ontstaan is door water dat ertussen stroomde. Dat moet een heel brede rivier geweest zijn! We wandelden een uur en keerden toen terug naar de auto. Mijn been had er genoeg van. De canyon zelf is trouwens goed te rijden met een gewone auto. Een jeep is helemaal niet nodig. De weg die wij gereden hadden vonden we erger. Hoe het stuk buiten de canyon aan de andere kant erbij ligt, weten we natuurlijk niet. We waren blij dat we na die keren in DV eindelijk de Titus Canyon in gegaan waren.
Toen we terug keerden zagen we weer een fantastisch schouwspel. Zand waaide overal op en werd verder gestuwd in de lucht. Zo ontstaan duinen dus! De mist die we dachten gezien te hebben, was dus zand. Wat uniek om dit mee te mogen maken. Ik heb geprobeerd het op foto vast te leggen, maar in het echt was het veel fascinerender.
Het zand waaide ook op de weg en achter de auto's. We zaten er op een gegeven moment middenin. Waar je gisteren op deze plaats nog goed de bergen er omheen zag, zag je nu enkel de contouren. Heel bizar.
We zetten onze weg verder en reden de Mustard Canyon. Hij heeft een beetje de kleur van mosterd, misschien vandaar de naam. Mooie gele kleuren schitterden in de zon. Hier is ook een scene van Star Wars opgenomen, net zoals gisteren in Golden Canyon. Je kan je dat zo inbeelden.
Als volgende stopten we bij Devil's Golf course. Wat ik vroeger het mooiste deel van DV vond, is nu veranderd in een chinese touristtrap. Jeetje! Iedereen stapt er maar wat rond op die mooie creaties. We hebben snel wat foto's getrokken en reden naar Badwater, de volgende toeristische attractie. Wat een verschil met de zomer! Dan blijven mensen in de auto zitten omdat ze het buiten te warm vinden. In de 50° is echt wel heel veel ook. Maar als we moeten kiezen tussen dat of de temperatuur van vandaag is de keuze snel gemaakt. Het was om te bevriezen! Dikke jas aan en de kap op. Zo stapten we het hele eind tot we in het midden waren waar we mooi de grote zout kristallen konden zien. Ze vormen allemaal veelhoeken tegen elkaar. De zon ging net onder ook, dus dat was een aangename bonus. We probeerden deftige foto's te maken, maar de wind stak daar een stokje voor. Mijn haren wapperden van links naar rechts en weer terug, het was niet te doen. Het zij dan maar zo. Het is hoe wij het vandaag beleefd hebben.
Daarna werd het donker en zijn we in de pikdonker de weg verder langs Badwater het park uitgereden. We reden bijna helemaal alleen daar. We zagen dat er veel sterren aan de hemel stonden. Toen we uit het park waren konden we opzij gaan staan en hebben we naar de prachtige sterrenhemel gekeken.
Zoveel sterren hebben we nog nooit gezien! Er was geen enkel plekje meer vrij. Fantastisch, alweer.
We reden tenslotte verder naar ons hotel en aten bij Denny's een vegetarische schotel: het vlees werd vervangen door ei. Apart, maar het smaakte. We hadden dan ook al niet meer gegeten sinds het ontbijt.
Op de kamer typte ik de blog verder en dronken we een glas lekkere wijn als toast op deze magnifieke dag!

Dag 4: Death Valley - Pahrump

Hotel: Holiday Inn Express & Suites Pahrump      Hoogste temperatuur vandaag:  70 °F

Zoals afgesproken stonden we deze morgenom 8u aan de telefoon om te bellen met Alamo.
Het voorspelde al direct niet veel goeds. De vrouw aan de telefoon kon zelf niks doen en zou road assistance vragen ons terug te bellen op het nummer van de lobby.
Dus wij zaten daarop te wachten. De volgende persoon aan de lijn stelde weer dezelfde reeks vragen als gisteren. Hij zocht naar een oplossing en kwam doodleuk met antwoord dat hij niks kon doen!?
Er was immers geen bandencentrale in een cirkel van 50 mijl (ja hoor dat weten wij ook, dit is Death Valley!) en verder mochten we niet rijden.  En hij vond geen Alamo kantoor dat ons een nieuwe wagen kon brengen.
Daar konden wij niet mee leven. Na lang aandringen ging hij overleggen met LAX waar we de auto gehuurd hadden en ons dan terugbellen.
Na een hele tijd belde hij terug. Hij vond het voorstel zelf fantastisch. Iemand zou ons komen oppikken, dan met de wagen naar Ridgecrest rijden, daar zou hij ofwel hersteld worden ofwel kregen we een nieuwe mee en dan konden we terug op weg. Maar Ridgecrest ligt wel 2 u de verkeerde kant uit! Daar komen we net vandaan. Helaas, daar kon hij niks aan doen. Dus zei Luc ik ga eens overleggen met mijn vrouw. Die vrouw kwam aan de lijn 😜maar hij bleef maar zeggen dat hij niks kon beslissen. Grrrr...
Uiteindelijk kregen we het telefoonnummer van LAX en moesten we er zelf mee overleggen. Zo gezegd, zo gedaan. Al was dat niet simpel vanuit de lobby waar constant mensen kwamen uitchecken en er dus veel lawaai was. LAX begreep gelukkig het probleem, maar had ook geen andere oplossing. Alle garages binnen een straal van 100 mijl waren gesloten vandaag. Dus stelden we voor of we niet naar Las Vegas airport mochten rijden, 120 mls verder en daar de auto omruilen.
Na overleg met haar manager was het dan in orde. Anderhalf uur later konden we eindelijk ontbijten. Wat een gedoe.
We besloten om toch ook nog van de dag te genieten en de Golden Canyon te wandelen. Daar bleek het superdruk. De parking stond vol en auto's stonden zelfs op straat geparkeerd. De wc was ronduit vortig. Het is de vuilste ooit die we zagen. Dat is geleden sinds Egypte. Echt niet te doen. Zo ransig dat ik vergat er een foto van te maken en zo snel mogelijk buiten wilde. Wij waren de laatste trouwens die binnen mochten want er werd een slot op geboord. De vuiligheid bleef binnen liggen. Daaraan merk je de government shutdown. Wc's worden niet meer geledigd en worden zelfs gesloten.
De canyon was werkelijk prachtig! Vroeger hebben we hier in de zomer gelopen net tot aan de eerste bocht want toen liep het zweet ons al de rug af. Nu was het een heerlijke temperatuur en we liepen in t-shirt het hele eind.
Achter elke bocht zat wel weer een ander zicht, met op het einde Red Cathedral dat hoog rood afstak tegen de geelachtige rotspartijen ervoor. Wat geweldig om zien weer allemaal. Natuurlijk konden we het niet laten een zijpad in te slaan. Hier zagen we niemand. Het was muisstil en nog veel fascinerender dan de 'gewone' canyon. Het paadje was nog geen m breed.
Nadat we op de kam van een heuvel gewandeld waren, werden we getrakteerd op het mooiste zicht ooit! Werkelijk fantastisch!
We hebben er een tijdje staan kijken en in ons opgenomen wat de natuur toch allemaal voor prachtigs en onherbergzaam in zich heeft.
De terugkeer verliep zoals gewoonlijk iets sneller dan de heen weg, maar al bij al hebben we er 1u45 min over gewandeld. Het is zeker het ideale seizoen nu, alleen was er voor ons veel te veel volk. Je moest moeite doen om foto's te kunnen nemen zonder mensen op. Het was precies een invasie van Chinezen bij momenten🙄
Hierna reden we door naar ons hotel in Pahrump waar we al konden inchecken. We lieten alle bagage achter, dan woog de auto weeral een pak minder. We konden echt maar heel traag rijden en werden voortdurend voorbij gestoken. Echt frustrerend. Na opnieuw anderhalf uur rijden leverden we zonder problemen de auto in. Daar kregen we te horen dat we met een standaard SUV reden ipv de midsize waar we voor betaald hebben. In LAX heb ik direct de grootste uit de rij gekozen. Mogen kiezen is mogen kiezen he 😄
Maar dus wilden we nu wel terug een standaard SUV natuurlijk. De midsize die er stonden hadden allemaal een te kleine koffer voor onze valiezen had ik al gezien. Dus bleven we wachten. Dat duurde en duurde en andere mensen hun auto's werden voor gereden, maar voor ons kwam er niks.
Dus ik ging vragen of er wel een standaard SUV was. Dat wisten ze niet. Dat vond ik maar vreemd. De manager had me blijkbaar in het oog gehouden en kwam na 2 min met een luxury SUV af, een fullsize. Of die voor mij wel goed was? Haha, ja natuurlijk! En zo komt het dat wij nu met een Audi Q7 rijden met alle opties erbij zoals ingebouwde gps, verwarmde stoelen ed.
We hadden allebei honger en zochten op de weg terug naar iets vegetarisch. We stapten 2 restaurants binnen, maar die hadden niks behalve weer een burger. Dus werd het een giant pizza die we deelden.
Daarna moesten we nog een uur in het pikdonker naar het hotel rijden.
Toch wat anders de verlichting bij ons!
Luc checkte wat we morgen konden doen terwijl ik de blog van deze lange dag nog typte.

Dag 3: Ridgecrest - Death Valley

Hotel: Stovepipe Wells      Hoogste temperatuur vandaag:  67 ° F

Na een alweer korte nacht vroegen we met een bang hartje aan de receptie naar de valiezen en kijk: om 3u vannacht waren ze geleverd!
We namen elk een t-shirt eruit, de rest zouden we vanavond wel herpakken.
Ik had om 4u toen ik wakker lag dan toch beter naar de receptie gebeld, was ik rustiger geweest waarschijnlijk.
Aan het ontbijt was het erg druk, maar we vonden toch nog vers fruit en vers roerei met bagels. Meer moest dat niet zijn.
We vertrokken op weg naar ons geliefde park: Death Valley.
Eerst nog geld afgehaald want we moesten tanken en de prijs cash was goedkoper dan met creditcard. Dat kostte ons wel 5$, dus waarschijnlijk maakt dat het prijsverschil al nihil bedachten we ons achteraf.
We tankten 14 gallon voor 3,09$/gallon.
Daarna kon eindelijk de rit beginnen. Het uitzicht was al direct prachtig!
Hier hadden we nog nooit gereden. Wit gestreepte rotspartijen kwamen tevoorschijn achter elke bocht. We waren er helemaal door omringd op een bepaald moment. Geweldig!
De afslag die we moesten nemen naderde zo al snel. Het was een gravelweg, dus prima te doen met onze SUV. Af en toe waren er pittige stukken tussen met wat putten hier en daar, maar dan reden we gewoon op het andere rijvak. Na een kleine afdaling zagen we de Trona Pinnacles liggen: fantastisch! Allemaal rotsen die in de lucht op punten eindigden. Helemaal uit het niets duiken ze hier op. Verder ligt er niks omheen.
Maar....na de euforie riep Luc plots 'oh nee, lekke band!' Ik dacht eerst nog dat het een flauwe grap was, maar niet dus. We konden tot op de parking rijden en daar hoorden we het onmiddellijk toen we uitgestapt waren: het sissen van een band.
Er was een groot gat in. Jee! Moet ons dat nu echt nog eens overkomen?
In 2016 beleefden we al een nachtmerrie, nu toch niet opnieuw he?
Er stond gelukkig nog een auto naast ons, dus er was tenminste iemand om eventueel hulp aan te vragen. We maakten de hele auto leeg en dan begon Luc met het wiel te vervangen. Gelukkig lag de handleiding in de auto, want het was een speciale krik. Maar alles lukte eigenlijk vlotjes vond ik.
En de temperatuur was ideaal. De zon scheen, maar het was niet te warm.
Nadat de band vervangen was, merkten we dat de kapotte niet in de ruimte paste waar het reservewiel uitkwam. Dus hebben we hem maar verticaal in de koffer gezet, valiezen en trolley's passen er nog net naast. Al de andere zaken en de frigobox moeten op de achterbank. Gelukkig zijn de kinderen niet mee😌 We besloten om dan maar te voet de Trona's te verkennen ipv met de auto en hebben een heel eind ertussen gewandeld: heuvel op, heuvel af. Het beeld werd iedere keer impressionanter. Ook konden we in onze t-shirts lopen, wat een leuk gevoel op kerstdag. Echt geweldig mooi was het! Ik hoop dat het op de foto's even prachtig overkomt als hoe wij het zagen.
Jammer dat je zo'n mooie zaken enkel maar kan zien door zo'n wegen te nemen. Dat durven we nu met die reserveband zeker niet meer.
De planning voor de rest van de reis gaan we ook aanpassen, want er staan nog veel zo'n wegen op het programma. Jammer!
De terugweg reden we toch tegen de volle 5 m/h 😄
We wilden niet dat we nog een lekke band kregen!
Nadat we het einde gehaald hadden aten we ons een yoghurtje en besloten nog eens de Joshua Tree van U2 te gaan zoeken. Die hadden we al eens gevonden, maar al de andere zaken die op de planning stonden zijn enkel via dirtroads te bereiken. Dus veel keuze hadden we niet. Rechtstreeks doorrijden naar Pahrump was nog 4 u rijden volgens de gps en dan moesten we ons hotel proberen annuleren voor vanavond ook nog.
Dus we laten het maar zo en zien morgen wel verder.
In elk geval zullen we waarschijnlijk naar Las Vegas Airport moeten rijden om een nieuwe auto te krijgen.
Ook op deze weg was het geluk niet aan onze kant, want er gebeurde een zwaar ongeval waardoor we 45 minuten stil stonden. Nadien werden we omgeleid via een spoorbedding. Maar onze band overleefde het gelukkig.
We reden door desolate landschappen die mooi afstaken tegen de felblauwe lucht. De temperatuur varieerde enorm: van 42° op de hoogte tov 67° op de lagere gebieden. We passeerden Ballarat, een ghosttown die we normaal zouden bezoeken. Als we de weg zagen, zag hij er echt goed te doen uit, maar in onze omstandigheden niet. Jammer maar we zouden dus niet zien waar Charles Manson ooit leefde.
Het volgende dat normaal gezien op de planning stond, waren de Charcoal Killns.  Die hadden we in 2016 niet kunnen doen omwille van... een platte band, en moeten we deze keer ook weer laten schieten, want te veel omweg en de weg ernaartoe is ook niet overal geasfalteerd.
We mogen maximum 50 miles/h rijden of 80 km/u. Iedereen stak ons dan ook voorbij. Erg frustrerend wel moet ik zeggen. Gelukkig is dit een hele mooie weg om Death Valley binnen te rijden. Fascinerender dan de meer bekende weg. Toen we aan de splitsing kwamen of we naar ons hotel zouden rijden of naar de Joshua Tree was de keuze eigenlijk snel gemaakt. De zon ging onder gaan, dus kozen we voor het hotel dat was nog eens 45 min rijden en dan waren we nog 30 minuten te vroeg om zonsondergang boven de duinen mee te maken. Maar niks van dit alles. De zon was al veel vroeger achter wolken verscholen! Het was toch echt onze dag niet!
In Stovepipe Wells, ons hotel, kregen we ook nog te horen dat de wifi misschien niet ging in de kamer: omdat het zo druk was. Ze zijn helemaal volgeboekt. Och ja, dat kon er ook nog wel bij. Voor mensen die elke dag mail verwachten dus nog eens: als er geen mail is, dan is er die dag geen blog gepost om een of andere reden😜.
Aan de receptie waren ze erg begripvol voor onze lekke band. We mochten naar Alamo bellen met hun vaste telefoon. Dat was erg netjes! Het werd een lange telefoon. Eerst kregen we goed nieuws: ze brachten ons een nieuwe auto! Dan het slechte nieuws: er was geen enkel kantoor nog open (kerstdag, weetjewel) en dus moeten we morgen om 8u terug bellen. Dan zullen we horen wanneer ze met de nieuwe wagen hier zullen zijn.
We zitten hier dus waarschijnlijk een dag vast. En dat zonder wifi😱
Of we zelf niet naar Las Vegas mochten rijden en daar de auto veranderen? Neen, we mogen met de reserveband maar 50 miles rijden. Oei, daar zitten we dus al over. In elk geval, morgen dus meer nieuws.
We aten in het restaurant bij het hotel. We namen gekleurde tortilla's met warme kaassaus en daarna elk een zwarte bonenburger. Het smaakte prima! Het is hier ook mooi versierd met kerstlichtjes. Bijna de enige plaats. Verder hebben we op onze reis niet veel van de kerstsfeer gemerkt, behalve een kerstboom in de hotellobby's.
We zochten wat wandelingen op op de pc van het hotel. Een die we konden doen was nl afgesloten wegens de shutdown😔
Op de kamer typte ik de blog, koos Luc foto's uit en dronken we nog een lekkere virgin mochito.

Dag 2: Palmdale- Ridgecrest

Hotel: Hampton Inn & Suites      Hoogste temperatuur vandaag:  67 °F

Vannacht was ik om 3 uur klaarwakker: een jetlag dus...dan maar wat met de kinderen gechat en toch weer in slaap gesukkeld.
Na een verkwikkende douche begon het al: geen haarborstel! Met een klein kammetje van het hotel dan maar geprobeerd door mijn haren te raken, niet te doen!

Het ontbijt was eeg lekker. Je kon je ei laten maken zoals je wou.
Gewoonlijk at Luc weer meer zoete dingen dan mij, maar het smaakte ons allebei.

We reden eerst naar de Best Buy voor zo'n reisstekker zodat we vanavond toch de laptop konden opladen en de batterij van het fototoestel. Maar die hadden er enkel de omgekeerde versie. Na wat doosjes openmaken vonden we dan eindelijk wat we zochten. We mogen hem op het einde van de reis zelfs in elke Best Buy winkel terug brengen! Wat zijn ze toch vriendelijk hier. We gaven dan ook een gift voor hulp aan zieke kindjes aan de kassa. Voor wat hoort wat😉.

Terug in het hotel hebben we de status van onze bagage gecheckt en de beschrijving van onze valiezen aangepast. Ze waren nog steeds op zoek stond er. Dat was niet echt bemoedigend.
De kinderen stuurden ondertussen foto's: ze waren kerstavond beginnen vieren. Hoe gek, voor ons begon de dag pas!

We vertrokken eindelijk naar Devil's Punch Bowl Park, een deel van het LA National Forest. De vlag hing er halfstok owv de government shutdown.  We konden wel de loop wandeling maken. Die was 1 mile, maar we deden er toch bijna een uur over! In het begin ging het gestaag naar beneden, maar daarna kwam een pittige klim.

Dit alles echter een stralende zon. We kregen het snel te warm in onze nieuwe shirts met lange mouwen. We trokken heel wat foto's want het was hier prachtig! Kale grijze rotspartijen schitterden in de zon, op de achtergrond hoorde je water klotsen en slechts een koppel mensen tegengekomen. Zalig! Dit stukje ligt zo dicht bij LA, maar wordt zo weinig bezocht. Voor wie dit toch wil doen, zeker wandelschoenen aandoen. Die van ons zitten nog in onze bagage en we zijn allebei een paar keer goed uitgeschoven.

Onze gps liet het al afweten, hij vond de bestemmingen niet🙄 dus maar de gsm gebruikt die zelfs de onbekende natuurgebieden blijkt te kennen. Na een korte stop aan Walmart om wat te eten te halen, vervolgden we onze weg langs Red Rock State Park. Dat hadden we al gezien, maar nu zat de zon anders waardoor exact het andere deel als vorige keer in de zon lag. Fascinerend mooi! We hebben in het zonnetje een verse donut opgegeten. Genieten dus.

Verder reden we tussen Joshua Trees en gebergtes naar Fossil Falls.
Van op straat zie je er niks van, maar het ligt toch niet ver van de weg af. Via een pad tussen lavabrokken begroeid met allemaal dezelfde groene stekelige struikjes kom je er al na 0,2 mijl. Het is een kloof met allemaal rotsblokken die afgesleten zijn door het water en die binnenin ook gaten hebben. In sommige daarvan zit nog water. Heel apart om te zien.

De omgeving is ook fantastisch. Aan de ene kant zie je de uitlopers van Death Valley, aan de andere kant een reusachtige vulkaan en aan de andere zijde zie je al een lichte laag sneeuw op de heuvelruggen. We moesten al onze truien en jassen aandoen want het was maar 9° meer. Wat een verschil met deze middag! Nadien reden we naar ons hotel. De zon ging al onder en de wegen zijn hier niet verlicht.
We moesten nog beginnen met kerstavond vieren.

In het hotel hadden we een suite geboekt, heel ruim met een grote zithoek en keukentje eraan.
De valiezen waren nog niet geleverd. Dat was toch wel weer een domper. Zeker omdat er mail was van KLM dat ze toe gekomen waren op LAX ondertussen en binnen de 24 u naar hier gebracht zou worden. Maar als ze zolang wachten, zijn wij weeral weg. Afwachten dus maar weer.

Kerstavond hebben we gezellig onder ons twee in de kamer gevierd. We hadden eten gekocht en konden dat hier opwarmen. Met een lekker fles schuimwijn bij de aperitief en koffie met een taartje achteraf was het erg gezellig.

Dag 1: Brussel - Los Angeles

Hotel: Embassy Suites by Hilton Palmdale      Hoogste temperatuur vandaag: 66 °F

Neem maar een extra kop koffie en zet jullie er even voor, want het is een lang verslag geworden van 2 dagen. Op kerstavond voor jullie online gezet😊 Zalig kerstfeest iedereen! Veel leesplezier.

Wat was het vroeg! Om 2.45u ging de wekker af. Na een korte heel onrustige nacht maakten we ons klaar. We dronken nog een tas koffie om wakker te blijven en gingen op pad. Er was nagenoeg geen verkeer, dus we waren ruim op tijd bij de luchthavenparking.
Met een shuttle werden we naar Zaventem gebracht waar we onmiddellijk konden inchecken. Luc kon gisteren zijn boardingpass niet afprinten, maar dat was geen probleem. We kregen allebei een nieuwe instapkaart. Onze trolleys moesten gewogen worden en mochten gratis mee als ruimbagage maar daar pasten we vriendelijk voor. De vlucht naar LA was daarvoor wat te lang. In de luchthaven bleek dat we nog meer dan 2u moesten wachten vooraleer onze gate verscheen op het scherm. Dat duurde echt immens lang. We keken wat rond in een boekenwinkel, dronken een koffie en wachtten en wachtten maar.

We landden kort daarna. Nog voor we van boord waren kregen we allebei een sms van KLM dat onze bagage zoek was. Dat beloofde!
Aan de bagageband moesten we een papier invullen en dan zouden onze koffers met de vlucht van morgen mee op het vliegtuig gezet worden.
We mochten de noodzakelijke zaken kopen en dan nadien de rekeningen indienen bij KLM. Dat was echt niet leuk. Als je begint te denken heb je echt veel zaken niet bij je.

We namen de shuttlebus naar Alamo. Wat hebben veel mensen hierbij geboekt! Niet iedereen kon in de bus.  Daar aangekomen konden we via de self check-in snel onze papieren krijgen. Een tweede chauffeur is gratis in California, dat is lekker mee genomen.
We mochten gelijk welke midsize suv kiezen die we wilden, maar blijkbaar had iedereen zo'n type geboekt want het was bijna rennen.
Ik koos een goede uit met veel usb aansluitingen om al onze apparaten te kunnen opladen. Ook de zetels zijn belangrijk voor mij rug. Maar de leren kuipzetels voldoen prima. We kregen ook nog een gratis gps mee. Dat compenseerde de valiezen een beetje😝

Vandaar vertrokken we naar de gebouwen van Space X, van Elon Musk. Daar mochten we niet binnen, maar we zagen toch een raket staan en de plaats waar de tunnel onder LA gebouwd werd.  Daar stond een grote tent over, maar de reusachtige boorkoppen stonden buiten.

Nadien ging het verder naar Malibu waar we eens wilden zien waar al die bosbranden gewoed hadden. Veel kregen we daar niet van te zien want sommige buurten waren nog afgezet. Andere delen hadden soms wel zwartgeblakerde delen.

We reden langs de kust waar veel mensen in de file stonden aan te schuiven om een plaatsje aan het strand te bemachtigen. We parkeerden onze auto aan Malibu pier, die we afwandelden. Wat leuk hier en niet zo koud ook.  De zee heeft toch altijd iets speciaals.

Uiteindelijk vertrokken we naar ons hotel. We herkenden de baan van in 2016 toen we hier met de 3 kinderen ook logeerden. Toch een beetje raar nu. We kregen een suite met een aparte slaapkamer: geweldig!
Er was ook net happy hour met snacks en gratis cocktails. Dat konden we wel gebruiken en we lieten het ons dan ook goed smaken.

Dan maar naar de Walmart. We namen 2 karren: een voor spullen die we extra moesten kopen en dan op een aparte rekening konden en een kar met de gewone aankopen en kerstavondsnacks.
We waren eigenlijk te moe om aan alles te denken, maar het lukte toch. De kledij was nog het grootste probleem want we kenden onze Amerikaanse maten niet en veel keuze was er niet. Gelukkig vonden we toch wat we nodig hadden, behalve een reisstekker.

In het hotel had de man aan de balie al medelijden met ons en hij gaf ons een oplader met usb aansluiting. Zo kon de gsm toch opladen 's nachts.
Uitgeput zijn we gaan slapen. We waren 30u aan een stuk wakker.